Recensie door Dominique Rothengatter
Met De inzending heeft Amy Waldman een tot de laatste bladzijde, intrigerend, in al zijn nuances boeiend en geloofwaardig verhaal geschreven.
Recensie door Dominique Rothengatter
Met De inzending heeft Amy Waldman een tot de laatste bladzijde, intrigerend, in al zijn nuances boeiend en geloofwaardig verhaal geschreven.
Het is een liefdevol huwelijk tussen muziek en literatuur en toch rijzen er vaak problemen. Beide echtelieden zijn dominant en strijden om de voorrang. Als we ons voornemen om vol overgave te gaan luisteren naar een symfonie van Mahler en tegelijkertijd een boek ter hand nemen leidt dit onvermijdelijk tot een mislukking.
Helemaal toevallig is het niet dat Goldschmidt een boek heeft geschreven over het succes van de farmaceutische multinational Organon. Organon was het eerste bedrijf waar de commercie en de wetenschap samen gingen werken.
De Britse schrijver Mark Haddon schreef in 2003 met Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht, over een jongen met het syndroom van Asperger, een internationale bestseller.
De hoofdpersoon in Dit zou in de tegenwoordige tijd geschreven moeten worden is Dorte, een jonge vrouw op zoek naar identiteit en volwassenheid. Helle beschrijft de eenzaamheid en alledaagsheid van haar bestaan.
Recensie door Rein Swart
Zoals Jos Palm onlangs in het VPRO-programma Boeken bekende, wilde hij met dit boek zijn moeder Greetje eren, die in 2006 niet de solide katholieke begrafenis had gekregen die zijn vader zo’n tien jaar daarvoor wel heeft gehad.
Iedereen weet wat het is om een geheim bij je te dragen. Omdat je iemand beloofd hebt het niet te verklappen, of dat je iets hebt gedaan wat niet mocht, of omdat je je ergens voor schaamt.
Recensie door Rein Swart
Wie kent hem niet, de kleine jongen die zo trots is op zijn vader. Die meegaat naar de sportclub en zijn vader daar bewondert.
Auteurs hebben soms heel duidelijke bedoelingen met hun werk. Ze willen de lezer terugvoeren naar voorbije tijden, de maatschappij in een kritisch voetlicht plaatsen, de lezer in zichzelf doen kijken, ze willen de lezer amuseren, enzovoort.
Het is mogelijk een dans te vangen in woorden, dat bewijst Christovão Tezza met zijn roman Een emotionele fout. Het tergende ritme van de tango – de verticale expressie van het horizontale verlangen – zet de toon voor een ingetogen verhaal over kwetsbaarheid.
Langzaamaan heeft Nachoem M. Wijnberg als dichter een naam gevestigd die het verschijnen van een nieuwe bundel van zijn hand voor poëzieliefhebbers tot een gebeurtenis van niveau maakt. Als ik als eerste aankom is zijn dertiende bundel en telt maar zeventig gedichten.
Na De zeven laatste zinnen levert Dimitri Verhulst met De intrede van Christus in Brussel (in het jaar 2000 en oneffen ongeveer) een tweede titel in korte tijd die niet enkel iets met het christendom heeft uitstaan, maar ook met Ensor.
Door Rein Swart
Tegen het eind van deze roman komt Tony Soprano zijdelings in beeld, namelijk als de hoofdpersoon, de Kroatische huurmoordenaar Toxic, de maatschappij voorstelt als een cirkel met ‘de predikende, afvalscheidende en fietsende meerderheid bovenaan (al die mensen die nooit bij rood licht de straat oversteken maar telkens als Tony fokking Soprano op tv is het scherm beginnen te likken)’.
Dit citaat geeft al aan dat het om een robuust boek gaat, met een ruw taalgebruik, die door liefhebbers van The Sopranos zeer zal worden gewaardeerd.