De hoofdpersoon in Dit zou in de tegenwoordige tijd geschreven moeten worden is Dorte, een jonge vrouw op zoek naar identiteit en volwassenheid. Helle beschrijft de eenzaamheid en alledaagsheid van haar bestaan.

Dorte worstelt met niet zo diepgaande relaties en met kleine tegenslagen: van het jezelf buiten je woning sluiten, tot de ketting die van de fiets loopt of het onvermogen een wasserette te vinden. Dichtbij Dorte kom je echter nooit. Je leert haar, ondanks de beschrijving van haar alledaagse leven, niet echt kennen. Je komt te weten dat ze schrijft, maar inzicht in wat ze precies schrijft, waarom en waarover, krijg je niet of nauwelijks. Ook weet Helle Helle niet voldoende inleefbaar te maken, waarom Dorte liegt over het feit dat ze colleges in Kopenhagen zou volgen. Is Dorte in de war, net als haar tante die ook Dorte heet? En waarom heeft ze een zo gebrekkige  band met haar ouders? Dorte blijft een wat moelijk te doorgronden figuur.

Het boek is een vertelling over verhuizingen, vriendjes, volwassen worden en verantwoordelijkheid, zonder grote conflicten, geheimen of verlangens. Hier en daar is het geestig. Zo wordt een stel dat net uit elkaar is als volgt beschreven: ‘Nog maar een paar weken geleden had ze hen hand in hand zien staan bij het koelvak, ze hadden naar salami staan kijken. “Wat vind jij?” had de een gevraagd. “Dat weet ik niet, wat vind jij?” zei de ander.’ (p. 96) Stond het hele boek maar vol van dit soort passages. De schrijfster kan namelijk rake beschrijvingen geven.

Misschien probeert de auteur met de beschrijving van niet zo spannend lijkende gebeurtenissen een schrijnend beeld van het nietszeggende leven van Dorte neer te zetten. Dat lukt ten dele. Een leven kan echter nog zinlozer zijn dan het leven dat Helle Helle in dit boek beschrijft, daarvan getuigen vele klassieke romans. Het opgeroepen beeld van eenzaamheid moet worden genuanceerd, Dorte komt wel degelijk tot enigszins bevredigende relaties met anderen.

Het boek gaat over het onbelangrijke dat toch belangrijk is. Door het ontbreken van grote gebeurtenissen ontstaat een realistischer beeld van het leven van veel (jonge) mensen, dan in boeken vol verrassende plotwendingen, die gaan over overstelpende verlangens of grote passies. Helle Helle lijkt te vinden dat sommige dingen gewoon gebeuren en dat alleen dàt feit, ze al belangrijk maakt.
Voor de couleur locale hoef je Dit zou in de tegenwoordige tijd geschreven moeten worden niet te lezen: de personages hebben Deense namen, maar verder zou het allemaal ook makkelijk in Nederland kunnen spelen.

De roman biedt wel enig inzicht in de leefwereld van een jonge vrouw die de weg wat kwijt lijkt te zijn. Het geheel is vlot maar ingetogen geschreven, zo ingetogen dat je soms een beetje verlangt naar creatieve ontsporing, tergende spanning of rauwe schrijfpassie. Het boek gaat over het alledaagse leven, maar de tekst zelf lééft niet echt. Lang niet elke passage urgent. Het lijken soms wat lukraak gekozen flarden uit een eentonig leven.

Dit zou in de tegenwoordige tijd geschreven moeten worden werd uit het Deens vertaald door Kor de Vries. Helle Helle is een in Denemarken populaire en bekroonde schrijfster, van wie eerder Het idee van een ongecompliceerd leven met een man en Naar de honden in het Nederlands werden vertaald.