‘De literatuur van een land wordt gemaakt door schrijvers, de wereldliteratuur door vertalers. Zonder vertalers zijn wij schrijvers nergens, zitten we vast in onze eigen taal.’
Deze woorden van de Portugese schrijver José Saramago, uit het Portugees vertaald door Harrie Lemmens, zijn waar, maar gaan nog verder dan dat.
Hans Depelchin (1991) werd in 2020 bij het grote publiek bekend met Weekdier. In deze roman schrijft de Oostendenaar over een gefingeerde Antwerpse groep jongeren in de Bevrijdingslaan.
In de serie Privé-domein is Mijn eeuw, mijn vrienden en vriendinnen van de Russische romancier, toneelschrijver en dichter Anatoli Mariëngof (1897-1962) uitgegeven. Het zijn de prachtig en soms humoristisch geschreven memoires van zijn kindertijd en zijn volwassenwording aan de beginjaren van de revolutie.
Wie de indrukwekkende verzameling Bij ons in Auschwitz van Arnon Grunberg uit 2020 las, zal zich Tadeusz Borowski herinneren. Hij verschafte Grunberg niet alleen de titel van diens verzameling getuigenissen, maar ook het openingsverhaal Hierheen naar de gaskamer, dames en heren.
Journalist en schrijver Paul Teunissen is geïnteresseerd in mensen. Dat blijkt uit zijn onderwerpkeuze voor zijn artikelen die hij schreef voor o.a. Het Parool en Vrij Nederland.
Hoogleraar Richard Dawkins heet weliswaar de pitbull van Charles Darwin, Nederland heeft zijn eigen waakhond van de evolutieleer: Tijs Goldschmidt. Op veertigjarige leeftijd, in 1993, stopt de evolutiebioloog met academisch werk om zich op het schrijven toe te leggen.
Aan de prestigieuze en conventionele Harvard Universiteit studeert in 1969 Jane Britton, een jonge vrouw die geheel volgens de dan heersende cultuuromslag een ongebonden leven leidt. Aan de universiteit wordt ze met haar studie archeologie nauwelijks serieus genomen –
Al in 1995 kreeg historicus Hans Goedkoop, bij een groter publiek misschien het meest bekend van het TV-programma Andere Tijden, de opdracht de bibliografie te schrijven van Renate Rubinstein.
Niets ten nadele van de ontwerper van het omslag, maar het wekt afkeer op. Dat komt omdat er gebruik is gemaakt van het beeldmerk dat op tal van zaken stond die afkomstig waren uit het nazikamp Mauthausen.
Een van Italiës jonge talenten luistert naar de naam Giulia Caminito. De vierendertigjarige Romeinse studeerde politieke filosofie in haar geboorteplaats en schrijft voor het tijdschrift l’Espresso. Bovendien publiceerde ze al drie gelauwerde romans.
In de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) vochten vrijwilligers uit vele landen mee tegen generaal Franco. Een van hen was de 22-jarige Nederlandse metselaar Evert Ruivenkamp, die samen met ongeveer 650 andere Nederlanders naar Spanje vertrok om Franco’s fascisme te bestrijden.
Wat een prachtige combinatie van titel en omslag: Te waar om mooi te zijn tegen de achtergrond van één van de bekendste werken van Teun Hocks die de meest bizarre scènes ontwierp voor zijn kunst.
” is het thema van de roman Het onvermijdelijke toeval. En dat geldt ook voor de uitgave van dit boek. Na een vluchtige blik op het omslag denk je een nieuwe chicklit in handen te hebben, maar als je het boek omdraait kijkt de keurige Duitse Martin Mosebach (1951) je aan.