Heeft het zin om als lezer de voetsporen van een schrijver te volgen? Die vraag drong zich bij me op toen ik vorige week in Haworth was, de plaats waar de gezusters Brontë halverwege de negentiende eeuw literatuurgeschiedenis hebben geschreven.
Een uitnodiging voor de opening van een tentoonstelling in de Venetiaanse Gaanderijen leek acht jaar geleden de aangewezen gelegenheid om eindelijk naar Oostende af te reizen. Griep stak daar destijds een stokje voor.
De meningen verschillen: neem je nu Ilja Leonard Pfeiffer mee als je op vakantie gaat naar Genua of juist niet? Christiaan Weijts heeft er als antwoord de term ‘contrapuntisch lezen’ voor bedacht: stop het Winterlogboek van Paul Auster bij voorkeur in de koffer als je in de zomer naar een snikhete plaats gaat.
Laat ik mijn keuze aan boeken voor de zomer beperken tot het onderwerp van mijn vaste columns. Ik denk dan het eerst aan Exit West van Mohsin Hamid, dat een paar maanden geleden in het Nederlands verscheen.
Zeven (of acht) was ik toen Venetië zich voordeed. We waren op vakantie in Lido di Jesolo en dan ben je er bijna. Ik wilde wel en gooide Marco Polo in de strijd.
Vorige zomer bezocht ik in Bexleyheath het Rode Huis van William Morris. Een mooi bakstenen huis uit 1860 dat één grote etalage is voor de ideeën van deze grote voorman van de Arts &
Als ik opkijk van mijn polvo à Lagareiro zit hij aan het belendende tafeltje. Dat wil zeggen: de jongere versie van een zelf. Hij draagt al een brilletje, het snorretje heeft hij nog niet.
‘Dat dit het begin was van iets,’ zo heet het kort verhaal waarmee Niña Weijers in 2010 de schrijfwedstrijd Write Now! won, een wedstrijd die ik een jaar later zou winnen en waarvan de hoofdprijs recent is toebedeeld aan de zeer getalenteerde Roos Vlogman.
Een jaar of wat geleden kocht ik – derdehands: drie voor een tientje – De goden gaan naar huis (1966) van A. den Doolaard. Ik had nog nooit van het boek gehoord, maar het sprak onmiddellijk tot mijn verbeelding.
Elk jaar weer die lijstjes met laatste ‘dingen doen’ voor de zomervakantie. Laatste dingen waarvan er nooit één ding echt het laatste is, er is altijd nóg een laatste. Ik ben van de lijstjes, Mijn lief verzorgt de kampeerspullen waarvan er elk jaar wel iets ontbreekt, dus dat geeft al gedoe.
Monique Champagne, de hoofdpersoon in het boek Vissen redden van Annelies Verbeke, staat te koken in de keuken en zingt ondertussen uit volle borst met de muziek van de radio of een cd mee.
Ruim een week geleden bracht ik een bezoek aan museum De Fundatie in Zwolle waar vooral de Zomerexpo 2017 op de twee bovenste verdiepingen me verraste: een selectie van kunstenaars die hun associatie met het thema Water hadden vormgegeven en via een strenge jury een podium kregen in een van onze mooiste musea.
Iemand gaat op reis naar een prachtig land, Peru in dit geval, en schrijft een boek over deze reis. Op de flap staat: "Het neusje van Peru voert de lezer mee naar de Peruviaanse woestijn, het Triticameer, over de Andes naar het hart van het Incarijk, tot in de jungle nabij Iquitos."
Dat klinkt toch goed nietwaar? Helaas, we worden wel meegenomen maar niet naar het bovengenoemde. Natuurlijk komen deze gebieden wel voor in het boek maar het frappante is dat ik heel veel over het reizen zelf heb gelezen maar weinig over het land.