Column

Een vriendin zei tegen me dat ik net zo lees als dat ik fiets. Hoezo? Je fietst alsof je achterna wordt gezeten, en als je leest kan niemand je bijhouden.

‘Ik houd niet van vakantie, ik vind het maar een lastig concept.’, liet Mensje van Keulen in Volkskrant magazine weten. Je bent er ook niet zo goed in, het stopzetten der dingen. 

Sinds het zomer is, word ik elke ochtend om vijf uur wakker. Het eerste daglicht schemert door het slaapkamerraam naar binnen. Aan de muur worden de contouren van een omlijste tekening zichtbaar, het tafeltje daaronder.

Sinds jaren verzamel ik boeken over Koning Arthur, kinderboeken, romans, wetenschappelijke werken, maakt niet uit: een koning die recht voor macht wilde laten gelden, is de mijne. De beeldenstorm die onlangs heeft huisgehouden in mijn boekenkasten, heeft een aantal coryfeeën kritisch verwijderd, maar ik meende nog voldoende in huis te hebben om me aan te melden voor een reeks lezingen die in het Natuurmuseum gegeven werd door de Nederlands/Vlaamse afdeling van de International Arthurian Society, een wetenschappelijke vereniging die zich richt op het onderzoek van middeleeuwse Arthurverhalen.

Ik ging naar Münster om de ijzeren kooien te zien. In mijn reistas de heruitgave van De beloofde stad van Luc Panhuysen. Een geweldig maar gewelddadig boek. Hoofden worden afgeslagen, geslachtsdelen afgekapt, lichamen ondersteboven aan galgen gehangen.

Je keek ervan op dat je zondagmiddag, terwijl je in de keuken dadels tot pulp vermaalde, bloem, amandelmeel afwoog, naar baksoda zocht, rabarber afsneed in de tuin, die waste onder de kraan, plots (met een licht gevoel van verheugen) dacht, ‘Hé, vanavond, ‘Eus’ Boekenclub’.