Ik hou niet van elektrische apparaten. Ze doen bij mij nooit wat ze moeten doen, alsof er een vloek op rust. Ik heb dan ook geen vaatwasser, geen wasdroger of smartphone.
Column
Achterwaarts verdwijnen
Column
Ik kroop in bed met een verzameling fictieve magazines, Papieren Helden. Te openen met een muisklik. Wat ik toen in handen had, (kan het zijn dat we zover zijn gekomen dat een digitaal blad zich in onze geest verenigd met een papieren editie?) was een prachtig vormgegeven website met verhalen, in proza en poëzie.
Vrijheidsdans
Column
Halverwege de jaren tachtig zat een vrolijke en innemende jongen bij Sonja Barend aan tafel. Donkere krullen, bril, Vlaamse tongval. Charmant pakte hij iedereen in met verhalen uit zijn debuutbundel Een slagerszoon met een brilletje.
Uitgestelde dood
Column
Maandag was ik met mijn jongere broer onderweg. We bevonden ons midden in een op handen zijnd overlijden van de broer net boven mij. Die van de stille wateren, diepe gronden, waar altijd wat mee te lachen viel, binnenpretjes, breeduit lachend, glimlachend.
Reuzenooievaar
Column
Het sedumdak helt licht omhoog, je zou je op een alm kunnen wanen. Ik ben op mijn knieën het dak aan het wieden, trek voornamelijk vogelmuur en ereprijs uit. De vetplantjes veren onder mijn gewicht.
You know Battiato?
Column
Om hun as draaiende soefidansers verbinden met een Weense wals, teksten schrijven met allusies op Proust, Huxley of Leopardi, en inspiratie vinden in spirituele teksten uit alle wereldreligies. Welkom in de wereld van Franco Battiato, geëngageerd en veelzijdig kunstenaar.
In boeken
Column
Van een schrijver wil ik alleen weten of het boek waaraan gewerkt is, me bevalt, vermaakt of verbijstert. Het hoeft niet lekker (weg) te lezen, wat als criterium voor een goed boek wel gebruikt wordt, dat het ‘lekker wegleest’.
Linkshandigen
Column
Ik was de enige in mijn omgeving die links was, maar dat vond ik niet erg, ik vertoonde op verzoek gewillig al mijn kunstjes met mijn linkerhand, bijvoorbeeld tekenen of soep eten, wat nooit naliet algemene verbazing af te dwingen, alsof ze een hond zagen rolschaatsen.
Overgebleven dingen
Column
Eind april was ik eindelijk weer eens in Amsterdam. Vanaf Centraal station nam ik tram 2, (of 12) naar het Leidseplein, vandaar moest ik een stuk lopen. Ik had een interviewafspraak met een schrijfster van geweldig bizarre verhalen.
Moederdag
Column
Het gebeurt niet vaak meer, een envelop in de brievenbus met een handgeschreven adressering. Ik raad een boek en dat klopt. Het is de allereerste uitgave van uitgeverij Artistiek Bureau, een fraai uitgegeven boekje waar ik al enkele weken naar verlangde: Grafkrans van Hans Warren.
Uitgummen
Column
Een interviewer wil weten wat het volgende boek is, wat de schrijver drijft en zo meer. De schrijver zegt, wacht maar af, ik weet het niet, we zien wel. Of ,zoals Jeroen Brouwers in het interview rond de uitreiking van de Libris Literatuurprijs zei, ‘Hier is mijn oeuvre en je moet het er maar mee doen’.
Vroedmeesterpad
Column
Er klonk een zachte, korte fluit. We zaten in de tuin van vriendin A. Ik stokte halverwege een zin, verwachtingsvol keken we om ons heen. Waar was-ie? Verderop werd geantwoord met hetzelfde fluitje.
Recent
21 juni 2021
15 juni 2021
15 juni 2021
10 juni 2021
Literair Nederland - 10 jaar geleden
24 juni 2011
Recensie door: Karel WaschRecensie door Karel Wasch
Jan Kleefstra (1964) en Floris Brown (1948) hebben deze bundel gedichten samen gemaakt. Dat is echter minder opmerkelijk dan het lijkt. Jan Kleefstra dicht vaak in het Nederlands, maar ook in het Fries, Floris Brown in het Zuid-Afrikaans. Deze twee talen hebben hun wortels in het Nederlands. Die talen hebben een klank en een zuiverheid (excusez!) die bijna als een oervorm van Nederlands aandoet. Bovendien delen beide dichters hun liefde voor de natuur. Kleefstra is een verwoed vogelaar en weet alles van een natuurgebied in Friesland, Het lege midden geheten.