Column

Op oudejaarsavond verwachtte ik niemand toen er werd aangebeld. Er stond een jongeman voor de deur. Hij zei, ‘Je zult wel niet meer aan me gedacht hebben.’ En ik, die dacht onverwachte gebeurtenissen ten alle tijde te zullen omarmen, vroeg, ‘Hoezo?’ De jongeman zei dat hij de ongenode en onverwachte gast was waar ik mijn hele leven al op wachtte.

Op de eerste maandag van het nieuwe jaar zal om precies 12.00 uur ’s middags het luchtalarm klinken. Iedereen zal denken dat er niets aan de hand is. Toch zal het alarm voor niemand te missen zijn: het klinkt zo luid en vanaf zoveel verschillende, door het hele land verspreide plekken, dat het overal te horen is.

Iemand vroeg me wanneer je schrijver bent. Dit was vlak nadat ik op mijn beurt had gevraagd wanneer je hoogzwanger bent. Er kwamen zulke verschillende antwoorden op dat ik maar gewoon het moment afwacht waarop ik mijn voeten niet meer kan zien.

Toen ik vier was, vierde mijn basisschool zijn tienjarig bestaan met een ballonnenwedstrijd. Samen met de andere kinderen van mijn school stond ik op het schoolplein met een zwevende ballon met een kaartje eraan waar mijn naam en adres op stonden.

‘Er is negen maanden geleden een afspraak gemaakt met iemand die ik nog nooit heb gezien,’ schrijft Willem Jan Otten in Kroniek van zoon die vader wordt, een prachtig essay, opgenomen in Een ridder van de Engelse drop.

Ik had vroeger een schoonvader die huisarts was geweest. Zijn vrouw, mijn vroegere schoonmoeder, vertelde me ooit dat ze zich altijd de vreselijkste dingen inbeeldde als hij ’s nachts moest werken.