Voor zijn nieuwste boek neemt Alexandre Seurat u mee naar Frankrijk. Nee, niet naar dat alleraardigste huisje in de Provence waar u afgelopen zomer zo hebt genoten van het uitzicht op de lavendelvelden, maar naar dat andere Frankrijk: de banlieues en oude industriegebieden, waar werkloosheid, armoede en huiselijk geweld welig tieren en het Front National van de uitzichtloosheid profiteert om electorale successen te boeken.
‘Waarom woon ik in Nederland?’, staat te lezen op de achterflap van een studie naar Noord-Europeanen die zich in Zuid-Europa vestigen. De tekst vervolgt: ‘Waarom niet op een boederijtje in Frankrijk, in een Spaanse molen, of op een Portugese quinta?
Ali Bader is columnist en (oorlogs-)verslaggever voor Arabischtalige nieuwsmedia en heeft een tiental fictiewerken geschreven met Papa Sartre (2001) en The Tobacco Keeper (2008) als bekendste titels.
Jean Echenoz is een Franse auteur die in 1999 voor zijn roman Ik ben weg de Prix Goncourt won. Geen kleine jongen dus. Hij waagde zich eerder, naast romans, verhalenbundels en novellen, aan boeken over bijzondere personen (Maurice Ravel, Emile Zatopek, Nikola Teska).
Uitgeverij Athenaeum Polak & Van Gennep en Athenaeum Boekhandel zijn erfstukken van Johan Polak (1928 – 1992) zoals De Bezige Bij en Van Oorschot dat zijn van de mannen van het eerste uur in de naoorlogse uitgeverswereld in Nederland: Geert Lubberhuizen en Geert van Oorschot.
Het is niet vreemd dat juist nu een vertaling wordt uitgebracht van Chelsea Girls uit 1994 van de Amerikaanse dichter en schrijfster Eileen Myles. Het boek landt te midden van andere levensportretten, variërend van Midden in een jazztijd (1931) van Knud Sønderby tot Roaring nineties (2016) van Jannah Loontjens en Moskouse nachten (2017) van Nigel Cliff.
Dit jaar is het een eeuw geleden dat de Russische Revolutie plaatsvond. Die speelde zich af in etappes, met als hoogtepunten de maanden februari en oktober. De Amerikaan John Reed was er in oktober 1917 bij in de toenmalige hoofdstad van het tsarenrijk, Petrograd (Sint Petersburg), dat na 1924 zou worden omgedoopt tot Leningrad.
Ilse Starkenburg is geen dichteres van de complexe, moeilijk te ontwaren metaforen – zoals veel, met name jonge puzzelpoeëten dat tegenwoordig vaak wel zijn. Toch kan Starkenburg met haar relatief eenvoudige en vaak spaarzame taalgebruik in een schijnbaar simpele vergelijking hele universa oproepen.
Of het niet wat pretentieus is, je debuut Vroege werken noemen, is de vraag op de achterflap. Behalve van ironie, getuigt het ook van lef, wat eigenlijk wel past als het gaat om een essaybundel – niet bepaald het populairste genre in de letteren.
Er zijn maar weinig Nederlandse schrijvers van het begin van de 20ste eeuw of langer geleden die nog gelezen worden door het hedendaagse literaire publiek. En nog minder schrijvers hebben een Genootschap dat hun werk onder de aandacht probeert te brengen.
Betoverend mooi vonden we het als kind, zo’n bedrieglijk eenvoudige kijkbuis (waarvan de naam al net zo betoverend bleek te zijn) waarin aan het uiteinde gekleurde splintertjes zaten die, als je de kijker ronddraaide, steeds andere kleurige vormen aannamen – iedere keer weer anders maar telkens één symmetrisch geheel.
Advocate Britta Böhler, bijzonder hoogleraar Advocatuur aan de Universiteit van Amsterdam, heeft een idool: Atticus Finch. Hij is de hoofdpersoon in To Kill a Mockingbird, de klassieke coming of age-roman van Harper Lee.
In zijn vorige leven was Paul Pennartz (1935-2011) helemaal nog geen schrijver. Toen was Dr. Paul Pennartz bekend als sociaal wetenschapper die in 1999, samen met een vrouwelijke hoogleraar sociologie, een werk in het Engels publiceerde: The Domestic Domain: Chances, choices and strategies of family households. Verder leverde hij een bijdrage aan een bundel verhalen en gedichten van Limburgers, die de provincie literair gezicht hebben gegeven.