De eerste scène van de toneeltekst Aquarium van Nathan Vecht begint met een man, Walter, en een vrouw, Birgit, die een gesprek voeren bij de verhuisdozen in hun nieuwe huis.
Recensies
Leerjaren van een jonge dromer
Recensie door Adri Altink
Onlangs verscheen De hoogstapelaar van Wessel te Gussinklo, de derde roman over de Utrechtse jongen Ewout Meyster. Hij is daarin 17 jaar oud. Zijn intrede in de literatuur deed deze Ewout in 1986 in De verboden tuin, waarin hij ongeveer 10 jaar is.
Zoeken en vinden als vorm van genade
Recensie door Els van Swol
Jutka Horvath, het hoofdpersonage in Vonne van der Meers roman Vindeling, lijkt het zusje van Ramses Shaffy’s Sammy. ‘Waarom loop je zo gebogen Sammy’, zingt Shaffy en geeft allerlei suggesties op het waarom.
Roman in spreektaal met sprookjesachtige elementen
Recensie door Hans Vervoort
De nieuwe roman van Jan van Mersbergen draagt een wat omslachtige titel, De onverwachte rijkdom van Altena en een – aangename – omslachtigheid kenmerkt ook de stijl van de vertelster in dit verhaal.
Poëzie als zoektocht naar een gemeenschappelijke taal
Recensie door Mathijs van den Berg
De bundel Tijd van de aarde van de Russische dichteres Galina Rymboe (1990) kwam tot stand dankzij een crowdfundingsactie en is het zevende deel in de Sporenreeks voor hedendaagse experimentele poëzie van Uitgeverij Perdu.
Ontluisterende geschiedenis in bijzonder mooie novelle
Recensie door Kris Mattheeuws
Enige tijd geleden keerde Lammert Voos, telg van de Groningse kleigrond met alle gevolgen van dien, terug naar zijn heimat. Stammend uit een gezin waar geweld en alcoholisme schering en inslag waren, had ook hij veel moeite om van een alcoholverslaving af te geraken.
Boek door, èn over een vrouw tussen twee culturen
Recensie door Thomas van Houwelingen
Het Turkse woord voor vaderland is moederland. Een veelzeggend onderscheid want Turkse gezinnen kennen geen pater maar een mater familias. Vrouwen hadden bovendien, in elk geval in het seculiere Turkije na Atatürk, een bijzonder belangrijke rol.
Vettige frietzakken en rottende herfstbladeren
Recensie door Adri Altink
Erik Vlaminck is geboren in 1954 in Kapellen, gelegen in de streek rond Antwerpen. Geen onbelangrijk gegeven, want in meerdere van de boeken uit zijn intussen omvangrijke oeuvre vormen Kapellen en de omliggende plaatsen het decor en figureert het alter ego van de schrijver.
Een verhaal vol ‘goed ontsporende zinnen’
Recensie door Vic Veldheer
De in Twente geboren en in Gent woonachtige schrijver Marc Reugebrink heeft met Zout een tragisch, hilarisch verhaal geschreven over de teloorgang van een dorpsgemeenschap. Hij schrijft lyrisch, gebruikt beeldrijke taal: literatuur pur sang.
Kronkels lezen is mensen ontmoeten
Recensie door Teunis Bunt
In een roman kan het verhaal alleen maar door woorden worden verteld, in een strip maken ook de tekeningen het verhaal. In sommige strips komen zelfs geen of nauwelijks woorden voor.
Prachtige realistische roman uit de jaren dertig nog steeds actueel
Recensie door Els van Swol
Het is alsof ze aan tafel zit met een kennis die naar haar luistert. Een tafel waar midden in de nacht licht op valt. Met dit verschil, dat ‘ze’, de ik-figuur Heleen, ter observatie is opgenomen in een –
Daar zit voor mij mijn schrijverschap, alles wat ik doe is opgehangen aan contradicties
Interview door Ingrid van der Graaf
Schrijver en bedenker van de BerberBibliotheek Asis Aynan (1980) groeide op in Haarlem en verhuisde voor zijn studie filosofie naar Amsterdam. Van huis uit was hij niet bekend met het gebruik van boeken, toch werd lezen van literatuur en schrijven van boeken iets dat hem bovenmatig op dreef bracht.
Recent
19 april 2019
17 april 2019
16 april 2019
15 april 2019
Literair Nederland - 10 jaar geleden
22 april 2009
Recensie "'t Manco" - Georges PerecWaarin een handicap tot een bijzondere kracht wordt
door Rein Swart
Dit Franse boek uit 1969, dat veel in zich heeft van een postmoderne roman, is geschreven zonder de letter “e”. Dat genereert op zich al een soort proza dat anders is dan wanneer de schrijver zonder inperking zou schrijven. Perec zegt zelf in een naschrift dat zijn vormdwang voortkwam uit blufpraat, maar dat het vervolgens een stimulans bleek te zijn voor een fris glansrijk proza.