Oogst week 11 – 2022

Na de poëziebundel Nova Zembla uit 2013 verscheen in 2014 het verhalendebuut van Fieke Gosselaar, Tussen de anderen, een bundel waarvoor ze putte uit haar ervaringen bij de rechtbank in Leeuwarden waar ze werkt. Ze gaan over mensen die buiten de boot (dreigen te) vallen, vaak zonder dat ze daar veel tegen kunnen doen. Ook in haar zojuist verschenen roman Als je ze kent staan weer gewone mensen centraal die terecht komen in situaties die hun leven onzeker maken: schulden, verslaving, eenzaamheid. En de schrijnende armoede als gevolg daarvan:

‘Bij de kassa moet ik 10 euro 74 afrekenen en dat valt me tegen, ik wilde op 10 euro uitkomen of in ieder geval met het croissantje erbij onder de 10 euro 50 blijven. Als ik de winkelwagen heb teruggebracht, besluit ik bij de uitgang toch mijn boodschappen na te rekenen. Een man voor me koopt een slof sigaretten en een kraslot met zilverkleurige klavertjesvier. Hij blijft naast me aan de balie staan krassen als ik aan de beurt ben. Zijn duimnagel is vergeeld door het roken en is te lang om netjes te noemen.
“Mijn bon klopt niet,” zeg ik. “Ik kom uit op 10 euro 52, terwijl ik 10 euro 74 moest betalen.” De kassabon leg ik voor de caissière neer.’
Gelukkig ontmoet Nora, de ik-figuur ook mensen die daar de schouders niet voor ophalen. Het levert gewone en toch bijzondere ontmoetingen op.

De nieuwste roman van regisseur en schrijver Martin Michael Driessen (bekend van de veelgeprezen romans en verhalen Vader van God, De pelikaan en Rivieren) valt onmiddellijk op door zijn omslag. Daarin zit rechtsboven een prachtig vormgegeven kogelgat. Titel: Het licht aan het einde van de loop. Driessen kruipt in dit boek in het lichaam van die kogel. Hij stelt zich in de eerste zinnen voor: ‘Ik sta rechtop in een kartonnen doosje, in het gelid met negen collega’s. Het is donker, we bevinden ons in het nachtkastje van een tandarts in Palm Beach. Alleen als de la niet helemaal goed is dichtgeschoven, wat soms voorkomt als Asuncion heeft gepoetst, zien we een smalle streep fel zonlicht (…) Henry noemen we de Colt .38 die de la met ons deelt en voor wie we zijn bestemd. Hij is zwaar en zwijgzaam, nogal nors gezelschap eerlijk gezegd. De meeste revolvers beschouwen zich als min of meer superieur aan hun ammunitie. Maar wij hebben onze eigen trots; zonder ons zouden zij immers betekenisloze mechanieken zijn.’
Henry ligt met de kogels te wachten. Waarop? Wie is of zijn het doelwit? Op wie zullen ze gericht worden? Wat zal het effect zijn? Voldoende vragen voor een spannende ‘Autobiografie van een kogel’.