Samen met een vriendin vorm ik een leesclubje. Met Oud en Nieuw hebben we het eerste deel uit Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust besproken.
Els van Swol
Ritme
Column
Op het immens drukke plein voor het Amsterdamse Centraal Station loopt een lange heer met de klep van zijn pet voor zijn ogen getrokken. Als extra bescherming tegen de zon en wat al niet meer doet hij ook nog eens zijn hand voor de zijkant van zijn gezicht.
De ziel van het lezen
Column
Jarenlang heb ik op de Muziekschool in Amsterdam hoboles gehad. De langste tijd van Leo van der Lek, die althoboïst was van het – toen nog niet Koninklijk – Concertgebouworkest.
Service van de zaak
Column
‘Een ander gaat naar een concert, wij hebben dit’, zei kortgeleden een vliegtuigspotter toen de Joint Strike Fighter (F-35) vliegbasis Leeuwarden aandeed. Er was een tijd dat ik concerten recenseerde voor een regionaal Fries dagblad en beide deed: een optreden van de Kapel van de Koninklijke Luchtmacht op de vliegbasis verslaan én eersterangs zicht hebben op een F-16.
Tanden als spiegels van de ziel
Recensie door Els van Swol
De hoofdpersoon in het derde in het Nederlands vertaalde boek van de Mexicaanse schrijfster Valeria Luiselli (1983) is Gustavo Sánchez Sánchez, bijgenaamd Snelweg omdat hij veel reist. Hij volgt een cursus kunst van het veilen volgens de Yushimito-techniek.
De kunst van een eenling
Recensie door Els van Swol
De hoofdpersoon in de roman De speler van Dostojewski omschrijft een Duitse familie: een fatsoenlijke Vater die ’s avonds samen met zijn gezin zit te lezen, terwijl ‘boven het huisje de olmen en kastanjes ruisen.
De lezer als de man in de grot van Plato
Recensie door Els van Swol
Volgens de Brits-Amerikaanse filosoof A.N. Whitehead is de Westerse filosofie niets anders dan ‘een serie voetnoten bij Plato.’ Iets soortgelijks kun je evengoed zeggen van veel kunstwerken. Zo refereren zowel werk als uitlatingen van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge aan Plato’s allegorie van de grot: iemand zit met zijn rug naar het licht, naar wat zich buiten de grot allemaal afspeelt.
Zomerrubriek 2015 - Els van Swol
Een doortocht
Brieven uit een hermitage – Maria de Groot
Het eerste boekje met teksten van Maria de Groot, dat ik van mijn ouders kreeg toen ik nog studeerde, heet Prozaïek.
Wit als gekookte rijst, zwart als de nacht
Recensie door Els van Swol
Achter in het achtste boek van de schrijfster Elif Shafak dat bij uitgeverij De Geus verschijnt, zit een verklarende woordenlijst die bij lange na niet voldoet. Dat zegt veel over de westerse onkunde wat betreft de oosterse wereld in het algemeen en de islam in het bijzonder.
Zomerrubriek - Een doortocht
Els van Swol
Brieven uit een hermitage – Maria de Groot
Het eerste boekje met teksten van Maria de Groot, dat ik van mijn ouders kreeg toen ik nog studeerde, heet Prozaïek.
Der Tod und das Mädchen
Recensie door Els van Swol
Amber Klein, de 12/13-jarige hoofdpersoon van de vierde roman van Marieke Groen, groeit op in een gezin met een vader, moeder en broertje. De beklemmende sfeer van dit gezinsleven spreekt uit een zinnetje als: ‘De vader zit al aan tafel.
Een urgente roman
Recensie door Els van Swol
Het is met De morfinetrilogie van Paul Gellings als met de discussie over de vraag of het glas halfvol of halfleeg is. Wie elk van de drie boeken (Verbrande schepen, Augustusland en De jacht op de klaproos) apart leest, zal geïmponeerd zijn door rake karaktertekeningen.
Recent
9 december 2018
5 december 2018
4 december 2018
3 december 2018
30 november 2018
28 november 2018
Literair Nederland - 10 jaar geleden
12 december 2008
Recensie door Dominique RothengatterRecensie door Dominique Rothengatter
Onderhoudende en dikwijls humoristische schets over Suriname
‘Suriname in het hart’, is een onderhoudend boek, dat in reportageachtige stijl een persoonlijke schets geeft van de ervaringen van een journalist en zijn gezin in het hedendaagse Suriname. Als lezer maak ik gaandeweg kennis met de taal, cultuur, journalistieke en de politieke situatie door de ogen van een ‘bakra’ (‘…een bleke Hollander…’). De rode draad door dit verhaal is de liefde voor Suriname van de freelance journalist Diederik Samwel en zijn vrouw Mirjam en hun kinderen Rover, Momo, Sigi en Donna voor dit relaxte maar ook eigenzinnige land.