Goed voor jezelf zorgen is weten wat je nodig hebt en wanneer: in vriendschap en andere sociale relaties, in voeding en nachtrust of in tijd. Zo geef ik altijd gehoor aan mijn wens om de zee te zien. Niets brengt me terug op aarde zoals het ruisen van de Noordzee dat doet: de schuimkragen op de golven; die ondefinieerbare kleur (is het blauw of groen of grijs of toch iets daartussenin) en het gevaar dat dit ondiepe water met zich meebrengt – want de zee is onvoorspelbaar en hoeveel mensen zijn er dit jaar weer verdronken? Het heeft iets verslavends. Gezond eten heeft dat niet.
Grappig genoeg weten mijn katten evengoed wanneer ik ze nodig heb: hoe mijn eigen lijf bij pijn snakt naar de warmte van hun harige lijven; het monotone gebrom van hun spinnen; hoe Haggis bijvoorbeeld met al haar gewicht op mijn borst gaat liggen. Rust komt duidelijk van wezens waar ik niets van begrijp. En, natuurlijk, van boeken.
Er is een reden waarom ik jaarlijks Beminde van Toni Morrison herlees, ik schreef er al eerder over, het is een boek waarvan ik, ondanks alle ellende en de eenzaamheid, gelukkig word: misschien zit het in de afloop, ik weet het niet, misschien zit het in de taal. Een gelukkig boek, zou Kees ’t Hart het noemen.
Een tijd lang volgde ik een site waarop alleen positief nieuws werd gepubliceerd: vliegtuigen die een noodstop maakten omdat de verwarming in het ruim was uitgevallen en er een hond dreigde dood te vriezen, dat soort dingen. Ik kon me uren laven aan alle online gepubliceerde liefde en vrolijkheid, het was wat je noemt bemoedigend nieuws. Dat had ik kennelijk nodig.
Nu is de schrijver van het fijnste jeugdboek uit de Nederlandse literatuurgeschiedenis, Madelief, een van de twee redenen waarom ik nog op Twitter zit (de ander is de Toto Africa-bot, een geautomatiseerd account dat tot in het oneindige de songtekst van Toto’s monsterhit de wereld in knalt). Van Madelief herinner ik me weinig anders dan dat ik het verhaal van die oma zo mooi vond: Krassen in het tafelblad – wat een schitterende vondst. Als dat geen gelukkig schrijven was, dan was het wel gelukkig lezen.
Dat gelukkige lezen vind ik terug op het Twitteraccount van de schrijver. Guus Kuijer is grappig, wijs en sympathiek en als ik lusteloos door de tijdslijn scroll maken zijn uitspraken me vrolijk zoals die berichten op de positief-nieuws site dat deden. ‘Liefde is houden van het verschil,’ schrijft hij ergens. Zo’n zin kan enorm flauw zijn, bij hem werkt het.
Weten wat je nodig hebt is: op de juiste momenten je vrienden bellen (of je moeder), salade maken voor jezelf en je lief of juist pizza bestellen, soms is het gewoon jezelf de vernieling indrinken – het komt nauw kijken en is voor iedereen weer anders. Voor mij is het momenteel achter elkaar in Hoe word ik gelukkig van Guus Kuijer lezen alles onderstrepen wat ik mooi vind. Uiteraard met een kat op schoot – of aan zee.
