Telkens als ik een pak yoghurt uit de koelkastdeur pak, lees ik op de schuine bovenkant: ‘Waar is de dop?’ Ik heb geen idee, antwoord ik in mezelf. Dat gaat volkomen automatisch, dat antwoord. Ook ontsnapt me wel eens: ‘Ik zou het niet weten’, en na het zoveelste pak yoghurt met dezelfde vraag roep ik wel eens: ‘Weten ze nu nog niet waar die dop is?’
‘Waar is de dop?’ en het niet weten. Hoe houdt een mens dat vol. Ik kan in het rekje van de koelkastdeur kijken of onder de tafel maar dat lost niets op want die dop is er gewoon niet meer. Als er een vraag is, wil je reageren, al is het maar: ‘Hou nou is op!’ Het is zoiets als bij vrienden op bezoek komen en er gevraagd wordt: ‘Waar is de bank?’ waardoor ik gelijk mijn aandacht op de bank richt en zie dat het een nieuwe is, dat ik dan uitroep: ‘Hebben jullie een nieuwe bank!’ Je gaat erop zitten en raakt er het eerste kwartier niet over uitgepraat. Niet dat ik zulke vrienden heb waar het interieur onderwerp van gesprek zou kunnen zijn, maar het zou kunnen.
Met de vraag: ‘Waar is de dop?’, wil de pakkenfabrikant wellicht dat ik roep, ‘Hé, de dop is weg!’ En dat ik daar dan over na ga denken, erover in gesprek ga met iemand: ‘Zeg, heb je het gezien, de dop is weg.’ Maar hé, in den beginne was het een pak zonder dop, toen werd het een pak met dop en nu is de dop weer weg. Het is zoals het is. Overigens heb ik me deze week bij het ontbijt zeer vermaakt met de nieuwe editie van het fraaie poëzietijdschrift Het Liegend Konijn. Waarin werk van onder andere Gerry van der Linden en Marieke Rijneveld. Niets beters om stompzinnigheid te overwinnen dan een gedicht in de ochtend.
Terwijl ik mijn yoghurt uit het pak zonder dop oplepelde, las ik het gedicht ‘Voor Wim Brands (1959-2016)‘, van Gerry van der Linden. Het bracht me een afstand tot de dingen die het waarnemen scherper maakt. Eenvoudige woorden in kleine strofen waar een oprechte maar afstandelijke genegenheid uit spreekt en dat prachtig eindigt met: ‘je was gevallen – ik zag het / je wilde opstaan uit een lege stoel’. En ik las Marieke Rijneveld, die schrijft: ‘(…) zij zei dat dichters die hun ouders ontberen hetzelfde zijn als jongens met vouwranden die maar niet willen blijven plakken.’
‘Jongens met vouwranden’. Dat wil ik nou wel eens gedrukt zien staan op een pak met yoghurt.
