Eén, twee, hupsakee en daar is weer een brievenboek!

Deze roman in brieven, zoals de ondertitel luidt, is voornamelijk gericht aan Benno Barnard, zo wordt al snel duidelijk door de verwijzing naar de site van De Contrabas, een poëzie weblog waar Barnard regelmatig columns op schrijft.
De brieven, in de vorm van e-mails aan hem gericht, zijn ongedateerd, maar er bevinden zich aanknopingspunten in de inhoud, zoals bijvoorbeeld de cryptische maar onvergetelijke zin ‘9 mei aanstaande, om negen uur ’s morgens, word ik wees.’
Dat moet in 2007 geweest zijn, want rond die tijd verschijnt zijn vorige brievenboek Het boek is beter dan de vrouw.

Koenraad is een Gents dichter zonder werk en relatie. In een eigen biografietje voor een sollicitatie schreef hij: ‘dat ik tweeënveertig jaar was, ongehuwd, kinderloos, niet in het bezit van een wagen, niet samenwonend, geen huisdier, erg valide en pakweg al een kwarteeuw zoekende naar werk.’
Deze romanticus die volgens eigen zeggen zijn beste gedichten produceert met veel drank op, besluit na enige mislukte baantjes om het als taxichauffeur te proberen.
Het overlijden van de vader door euthanasie , waarop het eerste citaat (9 mei) doelde, brengt hem ertoe om een mis bij te wonen in de St. Baafskathedraal en zich te storten op christelijke literatuur, onder andere van de huidige paus Ratzinger.
Die ontwikkeling maakt een vreemde indruk na een sterk werelds en overmoedig begin. Onlangs was er nog commotie op Facebook over de ouderwetse kerkelijke opvattingen van Benno Barnard, maar Koenraad heeft hem hoog zitten. Hij kijkt tegen hem op als tegen een oudere geleerde broer, gehuwd, kinderen en maatschappelijk geslaagd. Hij is vol bewondering over diens Engeland-boek Een vage buitenlander dat ik eerder besprak op deze site.

In het tweede deel dat bestaat uit de correspondentie met een Hollandse vrouw, die zeer romantisch van toon is, verklaart Goudeseune geen gelovige te zijn, maar iemand die geïnteresseerd in de dichterlijke taal waarin onder andere het boek Job en het Hooglied geschreven zijn.
De mails of brieven aan Barnard worden gaandeweg minder interessant. Het komt niet verder dan berichten over de zoveelste relationele mislukking, een klaagzang over een geweigerde toelage van het letterenfonds en de geringe opbrengst van een gedicht in de Vlaamse poëzieverzamelbundel Hotel New Flandres.
In één van de mails gaat Goudeseune, omdat uitgever Hans wil dat hij een roman schrijft, in op het verschil met het genre van het brievenboek:

‘En dat Hans mij opport om in plaats van lekkere brieven een roman te schrijven, verbijstert me. Zijn er al niet genoeg van die uitgesponnen anekdotes? Is er van die verveling al geen pap genoeg? Bovendien kan ik geen roman schrijven.’

Een andere reden voor een brievenboek is dat hij temidden van proza-gedeelten zijn gedichten kwijt kan.

Hij komt er echter achter dat hij zich in zijn naïviteit over het brievenboek gruwelijk heeft vergist.

‘Meer en meer de idee dat ik mijn tijd verpruts door zo mijn ziel te liggen spellen, een glimp licht levert het niet op.’

De correspondentie met de hiervoor genoemde Hollandse, met wie Koenraad via www.relatieplanet in contact treedt, aan wie hij romantische mails verstuurt en met wie hij een kort avontuur beleeft dat treurig afloopt, en ook de gedachtewisseling met de Vlaamse Claesgen, die een moeilijke verhouding heeft met een derde, brengen evenmin verlichting. Koenraad verzucht zelf, als een variant op de titel: ‘En wat doe ik er lang over om met die steen geen meter vooruit te komen.’

Het lijkt erg sneu allemaal. Maar misschien moeten we het literair opvatten zoals we dat doen met de drank- en sekslust van Brusselmans. Misschien zou Koenraad Goudeseune aan hem een voorbeeld kunnen nemen en, niet alleen om uitgever Hans tevreden te stellen en een financiële toelage in de wacht te slepen, toch eens aan een roman kunnen denken, waarin hij met zijn mooie schrijfkunst andere zielen kan spellen.

Wat duurt op drift zijn lang

Auteur: Koenraad Goudeseune
Verschenen bij: Uitgeverij Atlas (maart 2010)
Prijs: € 18,90