Dichter Rutger Kopland (1934-2012) over herinneringen van een grote tuin, hoge bomen en het geluk van een jeugd. Met mooi gelezen werk en prachtige beelden van de omgeving. Goed om deze dichter nog eens te kunnen horen. Het geluid van de documentaire klinkt soms wat hol, maar luisterend naar de dichter, vallen alle bijgeluiden weg. Portugees ondertiteld, voor wie het nodig heeft.
In het portiek van het verzekeringsgebouw waar ik langs loop, hurkt een donkere gestalte. Naast hem liggen een plunjezak en een grote tas. Ik stel mijn ogen op scherp en net als ik heb vastgesteld dat het een dakloze moet zijn, roept de man: ‘Mevrouw, mevrouw, mag ik u iets vragen?’ Het is al aan het schemeren en over een kwartiertje vertrekt mijn trein. Ik weet dat ik moet doorlopen, maar ik breng het niet op om moedwillig onbeleefd te zijn. Ik blijf staan en antwoord bevestigend op zijn vraag. Natuurlijk gaat het om geld, ik had niet anders verwacht. Hij vertelt het bekende verhaal, het kan ons allemaal overkomen: ontslagen, schulden, uit huis gezet, slapen op een bankje in het park. Nu zou hij graag naar een opvanghuis gaan voor een bad en een bed, maar dat kost 3 euro per nacht en die heeft hij niet. Of ik zou willen helpen met een kleine bijdrage?