Hein van der Schoot is de tweede prijswinnaar van de verhalenwedstrijd naar aanleiding van de film In het huis (Dans la maison).
De redactie vindt het verhaal van Hein van der Schoot een goed geschreven en mooie sfeertekening met treffende vergelijkingen en een intrigerend einde.
In het huis
door Hein van der Schoot
De zon kiert door de mistflarden en weerkaatst de dauwdruppels op de klinkers, het licht bollende marktplein ligt er bij als een ontbolsterde kastanje. Ik rijd het dorp uit en volg de zandweg langs de rivier. In de verte plooit het glooiende gazon zich als een slabber rond mijn ouderlijk huis. Ramen als doodshoofdogen kijken me aan. Het grindpad knerpt en de tegels bij de voordeur zijn bemost. Binnen geurt het naar vader. Het stilstaan van zijn leven heeft de dagelijkse dingen de adem benomen. Zijn pantoffels naast het dressoir, als in een verstilde shuffle. Zijn aardappelschilmesje in de gootsteenbak als een verdronken zwemmer bij eb. De bromvlieg die tegen het vensterglas leunt, gekapseisd, uitgedroogd, de zon op zijn fragiele blauw glinsterende vleugels.
In de koelkast vind ik eieren, een pakje ham en een bodempje augurkjes. In de deur de fles jenever. In het vriesvak een paar sneetjes brood. Bij de eerste hap van de uitsmijter drupt het eigeel op mijn broek. Bij het inschenken van het tweede glaasje jenever gaat het weer mis, ik voel het klamme vocht door mijn overhemd heen. In de kledingkast van mijn ouders hangen nog steeds de kleren van mijn moeder als verouderde weesjes aan houten klerenhangers. Ik pak de tuinbroek van mijn vader en zijn houthakkershemd, kleed me om en kijk in de spiegel.
Het eerste fotoalbum. Zwart-wit foto’s met veel tuin en veel vakantie. Mijn ouders en Nettie. Ik ben afwezig. Het vierde album. Bij de eerste kleurenfoto is het meteen raak: ik lig in een rieten wandelwagen en mijn veel oudere zus Nettie lacht naar het nakomertje. Een paar bladzijden verder staat ons gezinnetje naast de nieuwe witte Ford Taunus. Zonder Nettie. Nettie staat twee bladzijden verder, in fletse kleuren, alsof ze gezandstraald is, verlegen glimlachend op een trekker. Achter haar het weidse land met de verse voren die zij geploegd heeft. Nieuw Zeeland. Nettie was zestien toen zij als au pair vertrok terwijl ik nog in de luiers lag. Toen mijn moeder stierf zag ik Nettie voor het eerst. Vliegen was duur.
Ik blader door de afschriften van de bank, loodgieters en schilders wandelen achterwaarts voorbij. In het bureau twee paspoorten met een elastiekje eromheen, een glazen pot buitenlandse munten, een verlopen kentekenbewijs, een plastic bakje met ringen en broches. En ik vind het trouwboekje: vader en moeder en de kinderen: Nettie. Geen ik. Ik ontbreek.
De andere prijswinnaars zijn:
1e prijs: J. Everaers3e prijs: E. Hekkenberg
De prijswinnaars hebben inmiddels bericht ontvangen.
