Deze week in de oogst drie vertaalde romans en wel vanuit het Bulgaars, Amerikaans en Russisch en reisverhalen van een Nederlandse auteur.
De Bulgaarse journaliste en schrijfster Ina Vălčanova, won met haar derde roman Asja en de Astrologe in 2017 de EU-Literatuurprijs.
Er zijn heel wat proefschriften over literaire kritiek geschreven. Het bekendste is wel de doorwrochte dissertatie van J.J. Oversteegen waarin de opvattingen over literatuur rond Forum (1931-1935) zijn geanalyseerd.
‘Reading is a majority skill but a minority art,‘ schrijft Julian Barnes. Dit is toepasselijk voor Hoe lees ik? van Lidewijde Paris. Want iedereen kan een boek lezen, maar het doorgronden ervan, het begrijpen wat een auteur ermee bedoeld heeft, is nog niet zo gemakkelijk.
Wie De gijzelaar, de derde roman van Karin Giphart doorbladert, zal opvallen dat die in verschillende lettertypes is gedrukt: een schreefletter voor de verhaallijn van traumatherapeute Julia, een schreefloze voor het levensverhaal dat dezelfde Julia, –
Echt waar: op de Olympische spelen in Rio treedt voor het eerst een vluchtelingenteam aan, met sporters die anders vanwege hun statenloosheid buiten spel staan; grotendeels hardlopers uit Mali en Kenia.
Agenda
Op woensdag 19 februari 2014, is Helon Habila te gast bij BorderKitchen in Den Haag. Hij komt vertellen over zijn roman Olie op water over de gevolgen van de vervuilende olie in Nigeria.
Wat ik van liefde weet is een verhalenbundel van Ton Rozeman. Het zijn korte slice of life-verhalen over gewone mensen die worstelen met hun relaties en met zichzelf.
In april is van Jan Wijnen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam de verhalenbundel Verkleurde tijd verschenen, al weer de vierde van zijn hand sedert zijn debuut in 2004. Wijnen is een zeer goed schrijver, die zijn verhalen zorgvuldig componeert en beschikt over een uitgebreid arsenaal stijlmiddelen om zijn verhalen spannend te houden.
Door Carolien van Welij
In 2010 verscheen de verhalenbundel Vogels die vlees eten van Thijs de Boer. Mohana van den Kroonenberg interviewde hem. Ze spreken onder andere over het schrijfproces, de thema’s in zijn werk en de rol van humor.
Het voelt aan als een spelletje op de achterbank van de auto: bedenk zoveel mogelijk woorden met ‘val’ erin. ‘Geval’, ‘muizenval’, ‘tongval’… Dat dit ook een goed ingrediënt kan zijn voor gedichten, toont Emma Crebolder aan in haar bundeltje Vallen.
” is het thema van de roman Het onvermijdelijke toeval. En dat geldt ook voor de uitgave van dit boek. Na een vluchtige blik op het omslag denk je een nieuwe chicklit in handen te hebben, maar als je het boek omdraait kijkt de keurige Duitse Martin Mosebach (1951) je aan.
Een Amerikaans auteur schrijft een roman die Engels is tot in het merg. Een roman die alle bekende vooroordelen over the British exploiteert en bovendien schaamteloos rondgraait in het magazijn met romanmotieven.
Het derde deel van het Verzameld Werk van Louis Paul Boon ? dat 24 delen zal tellen ? handelt geheel over de roman Vergeten straat die kort na de oorlog werd gepubliceerd. Behalve het verhaal zelf bevat het ook een uitgebreid nawoord, een tekstverantwoording, een bibliografie en noten.
Het is interessant om in het nawoord, dat uit het L.P.Boon-documentatiecentrum komt, te lezen hoe dit boek tot stand gekomen is. De optimistische thematiek moest eigenlijk neergezet worden in een tweede deel van Abel Gholaerts, maar onder invloed van vrienden uit het verzet koos Boon voor een aparte roman.