Uitgeverij Nieuw Amsterdam

Wie De gijzelaar, de derde roman van Karin Giphart doorbladert, zal opvallen dat die in verschillende lettertypes is gedrukt: een schreefletter voor de verhaallijn van traumatherapeute Julia, een schreefloze voor het levensverhaal dat dezelfde Julia, –

Echt waar: op de Olympische spelen in Rio treedt voor het eerst een vluchtelingenteam aan, met sporters die anders vanwege hun statenloosheid buiten spel staan; grotendeels hardlopers uit Mali en Kenia.

Wat ik van liefde weet is een verhalenbundel van Ton Rozeman. Het zijn korte slice of life-verhalen over gewone mensen die worstelen met hun relaties en met zichzelf.

In april is van Jan Wijnen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam de verhalenbundel Verkleurde tijd verschenen, al weer de vierde van zijn hand sedert zijn debuut in 2004. Wijnen is een zeer goed schrijver, die zijn verhalen zorgvuldig componeert en beschikt over een uitgebreid arsenaal stijlmiddelen om zijn verhalen spannend te houden.

Het voelt aan als een spelletje op de achterbank van de auto: bedenk zoveel mogelijk woorden met ‘val’ erin. ‘Geval’, ‘muizenval’, ‘tongval’… Dat dit ook een goed ingrediënt kan zijn voor gedichten, toont Emma Crebolder aan in haar bundeltje Vallen.

” is het thema van de roman Het onvermijdelijke toeval. En dat geldt ook voor de uitgave van dit boek. Na een vluchtige blik op het omslag denk je een nieuwe chicklit in handen te hebben, maar als je het boek omdraait kijkt de keurige Duitse Martin Mosebach (1951) je aan.