De eerste scène van de toneeltekst Aquarium van Nathan Vecht begint met een man, Walter, en een vrouw, Birgit, die een gesprek voeren bij de verhuisdozen in hun nieuwe huis.
Uitgeverij De Harmonie
Oogst week 6
In de Oogst van deze week twee poëziebundels, een debuutvertaling van een roman uit het Engels en een boek dat niet geschreven zou zijn als Donald Trump in 2016 niet tot president gekozen was.
Een knap romandebuut
Recensie door Martin Lok
Nina Roos (1981) tekent en schrijft poëzie en verhalen. Recent verscheen haar eerste roman, Drie dagen, waarin ze drie dagen lang drie mensen volgt: Vincent, de directeur van Vochtwerking Compleet, zijn vrouw Isabeau en zijn broer Mart.
Gruwelijk verhaal in het Wenen van na de oorlog
Recensie door Vera ter Beest
Wenen, 1952. De oorlog is voorbij, maar aan de Gürtel wonen twee jongens als gevangenen in eigen huis. Van hun vader mogen ze niet naar buiten, de deur opendoen of de telefoon opnemen.
Een keuze voor het leven
Recensie door Adri Altink
Na vijf pagina’s staat er: ‘Zij had de bevoegdheid een kind bij een harteloze ouder weg te halen en dat deed ze soms ook. Maar om zichzelf bij een harteloze man weg te halen?
‘doods aandoende buitenwijken, vervuilde berichten en tegenstrijdige geruchten,'
Recensie door Joost van der Vleuten
Al het teloorgegane
Hans Tentije’s montere melancholie in Gissingen, gebeurtenissen
Hans Tentije publiceert al 40 jaar poëzie. In die tijd evolueerde zijn thematiek van ontgoocheling (omdat de jaren zestig voorbij gingen) in montere melancholie (want alles gaat voorbij, maar herinneringen blijven).
Dr. Sigmund helpt therapeuten
Recensie door Teunis Bunt
DSM is de afkorting van Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. Het is een handboek waarin je kunt opzoeken welke symptomen bij welk ziektebeeld horen en ook hoeveel symptomen bij iemand aanwezig moeten zijn voordat hij voldoet als lijder aan een bepaalde ziekte van de geest.
Trans-Atlantisch - Colum McCann
Recensie door Jaap M. Jansen
Alles valt en staat met het perspectief
Recensie door Jaap Jansen
Het bijpersonage is niet zelden uitermate intrigerend. De ietwat onhandige dichter Pierre Gringoire in Victor Hugo’s Notre Dame de Paris is minstens zo interessant als de gebochelde klokkenluider, in The Secret History van Donna Tartt heeft de hoofdpersoon Richard in vergelijking tot zijn klasgenoten de belangwekkendheid van een stoeptegel, en wat te denken van de – als een wat sullig bijpersonage gepresenteerde – schilder Basil Hallward in Oscar Wilde’s The Picture of Dorian Gray?
Sterk wisselend niveau in nieuwe verhalenbundel
Recensie door Adri Altink
Het nieuwe boek van Dirk Ayelt Kooiman, Het geheim van Carmen, bevat drie korte verhalen. Qua thematiek is er een verband. Ze gaan alle drie over schuld, schaamte en verraad.
Modern manierisme
Recensie door Joost van der Vleuten
De debuutbundel van Iris Brunia is niet voor beginners. De uitnodigend woordspelige titel Laten we mijn lichaam delen wordt onder spanning gezet met een motto van George Bernard Shaw: ‘If you can’t get rid of the skeleton in your closet, you’d best teach it how to dance.’ Welk lijk komt hier uit de kast en hoe danst het?
Met een knipoog van Roald Dahl
Recensie door Carolien Lohmeijer
‘Je wilt nu natuurlijk weten hoe het afloopt. Want waarom stoppen verhalen eigenlijk, waarom zouden ze ophouden? Ze kunnen niet ophouden, dat doen verhalen niet.
Ze gaan door, eindeloos grenzeloos door.
Recensie door Rein Swart
Onbegrijpelijke dikdoenerij over een pornoverslaving
Adam Seconde lezen is een enorme worsteling. Wat te schrijven over deze lyrische beschouwingen rond een Noord-Hollandse pornofiel, een aan porno verslaafd geraakte jongeman?
Recent
19 april 2019
17 april 2019
16 april 2019
15 april 2019
Literair Nederland - 10 jaar geleden
22 april 2009
Recensie "'t Manco" - Georges PerecWaarin een handicap tot een bijzondere kracht wordt
door Rein Swart
Dit Franse boek uit 1969, dat veel in zich heeft van een postmoderne roman, is geschreven zonder de letter “e”. Dat genereert op zich al een soort proza dat anders is dan wanneer de schrijver zonder inperking zou schrijven. Perec zegt zelf in een naschrift dat zijn vormdwang voortkwam uit blufpraat, maar dat het vervolgens een stimulans bleek te zijn voor een fris glansrijk proza.