De poëziebundel Ik zeg Emily is het debuut van Yentl van Stokkum, waarin een jonge dichter een bezoek brengt aan het graf van Emily Brönte (1818-1848, de middelste van de gezusters Brönte, die onder andere Wuthering Heights schreef).
Simon Vestdijk
Aanstekelijk
Column
Een op de drie jongeren houdt niet van lezen, de helft van de scholieren leest nooit een roman of lang verhaal. Romans gaan volgens hen over één onderwerp en verhalen zijn te lang, dat vinden ze vervelend.
Becommentariëren van elkaars werk
Recensie door Rob Molin
De brieven die de romanschrijvers Simon Vestdijk en Willem Brakman elkaar schreven in de jaren zestig, zijn samengebracht in een gebonden prachtuitgave en voorzien van de pakkende titel Gaven, giften en vergiften.
Wedstrijdje?
Column
Anna Blaman, Anton Coolen, Max Dendermonde, Henriëtte van Eyk, Hella Haasse, Alfred Kossman, Adriaan van der Veen en Simon Vestdijk: samen schreven ze de roman De doolhof.
Oogst week 22 - 2018
De correspondentie tussen Simon Vestdijk en Willem Brakman begint als Brakman Vestdijk zijn debuutroman toestuurt. ‘Beste Brakman’ en ‘Beste Vestdijk’ werd al heel snel ‘Beste Wim’ en ‘Beste Simon’. Dat zij elkaar niet alleen over literatuur en hun wederzijdse vriend Nol Gregoor schreven, blijkt uit Gaven, giften en vergiften, de door Nico Keuning verzamelde en ingeleide brieven uit de periode 1961-1969.
Oogst week 11
door Carolien Lohmeijer
Stof genoeg over Henriëtte van Eyk (1897), de inmiddels bijna vergeten schrijfster van o.a. De kleine parade, een serie verhalen waarin ze op satirische wijzen de ‘hogere stand’ op de korrel neemt.
Lampje aan en lees
Door Stefan Ruiters
Simon Vestdijk was de eerste schrijver waarvoor ik als bleue scholier bewondering kreeg. Ik weet niet meer hoe oud ik precies was, denk een jaar of zestien, 4 vwo, openbare scholengemeenschap De Huizermaat, A.D., 1988.
Recent
3 mei 2021
Literair Nederland - 10 jaar geleden
09 mei 2011
Recensie: Twaalf keer tucht - Anna EnquistRecensie door: Lodewijk Lasschuijt
Het is niet raadzaam om de nieuwe verhalenbundel van Anna Enquist in één adem uit te lezen. Het is beslist geen bladzijdendraaier. Je moet de verhalen lezen, herlezen, overdenken en je moet er met anderen over praten. De verhalen verdienen dat, ze hebben vaak een onverwacht einde en er zijn ook verrassende wendingen. Er zijn in sommige verhalen overeenkomsten te ontdekken met de beste verhalen van Roald Dahl.