Marijn Sikken

Op internet stuit ik op de aankondiging van een debuutroman waarin, zo meldt de aantrekkelijk bedoelde flaptekst, hoofdpersoon met broertje onder meer morbide experimenten uitvoert met dieren. Toevallig is het in dezelfde week waarin ik een passage lees, ook in een debuut, over muizen die in benzine worden gedoopt en aangestoken.

“Zijn vader was arts en had meteen gezien dat het een stukje mens was dat Luigi tussen zijn kaken geklemd hield, vastbesloten het aan niemand af te staan. In de dagen erna spoelden er steeds meer stukjes aan.

Wat is dat toch dat als ik me ergens op verheug – denk aan een boek lezen van een debutant waarvan je nogal wat verwacht zonder dat je belooft is dat het een boek zal zijn naar je verwachting en weet je ook wel dat je een debutant alle credits moet geven en gewoon hupakee, boek openslaan en lezen – 

‘Mijn jeugd was geen succes. In de jaren waarin ik van jongen opgroeide tot man was ik een bron van zorg voor maatschappelijk werkers, een gezinsvoogd, een toeziend voogd, een voogdijvereniging, kinderrechters, groepsopvoeders, pleegouders, de Raad voor de Kinderbescherming en wellicht mijn biologische ouders.

Het scheelt nauwelijks een halve centimeter aan de zij- en bovenkant, maar toch, je ziet het. Hij is smaller. En dunner, veel dunner. Eens even tellen. Ja, de december editie bedroeg 70 pagina’s en deze, de voorjaarseditie 48 pagina’s.