De figuren in De karaokeoorlog zijn verdoemd of waanzinnig of juist heel erg ‘eenentwintigste-eeuws’. Toestanden die prima samen blijken te gaan.
Het is een mengeling van bevreemding, slapstick en stiekeme maatschappijkritiek die Ryu Murakami de lezer biedt.
Een stadje aan de Rijn, een klaslokaal met ijsbloemen op de ruiten, zeventien jongens in de schoolbanken en een onderwijzeres die met ze mee springt en rent als ze naar buiten gaan.
Wat gebeurt er als twee pubers en een moeder op het randje van de menopauze samen in een huis wonen? Inderdaad, dat kan weinig goeds opleveren. Behalve dan als Dawn French, de grand lady van de Britse komedie, met dit gegeven aan de haal gaat.
‘De Nederlandse musea bevinden zich in een identiteitscrisis. Ze lijken niet te weten waar hun eigenlijke taak ligt: bij kunst of bij entertainment.’ schreef Janneke Wesseling in het NRC-Handelsblad van zaterdag 30 oktober. Verscheidene musea kiezen niet meer voor tentoonstellingen die gewijd zijn aan een kunstenaar, maar laten zich door een kunstmarketingbureau adviseren overzichtstentoonstellingen te maken met titels als Bloemen van verlangen, vier eeuwen bloemen in de kunst.