Ik zit in het hoofd van een drieënzestigjarige man die in de nabije toekomst leeft. Er zijn robots op dienstverlenende plekken en iedereen heeft een basisinkomen waardoor het leven nogal eentonig lijkt.
Inge Meijer
Touwfiguur
Column
Terwijl de avonden kouder werden en ik de houtkachel vanwege het stikstof quotum niet durfde aan te steken, bleken we ineens in het grootste drugsland van Europa te wonen. Bekentenissen dat de regering de criminaliteit niet meer in de hand heeft volgden.
Lanterfanten
Column
Het liefst lanterfanter ik mijn dagen door. Beetje bramen en appels plukken, taart bakken, boek lezen aan de keukentafel, jampotjes vullen, pakketje aannemen bij deur, koffie zetten, later een wijntje.
Meesterlijk
Column
We zitten in de tuin. De hemel kleurt roze, gekoelde wijn veroorzaakt druppels condens aan de buitenkant van het glas die op onze kleren druppen telkens wanneer we een slok nemen.
Aanstekelijk
Column
Een op de drie jongeren houdt niet van lezen, de helft van de scholieren leest nooit een roman of lang verhaal. Romans gaan volgens hen over één onderwerp en verhalen zijn te lang, dat vinden ze vervelend.
Waanzin
Column
In ieder van ons schuilen ongewenste verlangens die de grens van het betamelijke overschrijden. In een flits (als ik nu een duw geef aan degene die voor me de stationstrap afloopt hoe wordt er dan gevallen?) kunnen bevreemdende gedachten de geest binnensluipen.
Geluk met een hamer
Column
Tussen de regels door ontstaat het inzicht, daar waar je het af laat weten verschijnt een witregel, in te vullen naar eigen behoefte. Moeders zijn verantwoordelijk voor het geluk van hun kinderen en (oh nee) van hun man.
Pokdalig
Column
Er ligt een man op het bankje in de stationswachtruimte in spierwit pak en blauwe schoenen. Een feestganger die de tijd uit het oog verloren heeft. Het is zes uur in de ochtend, ik wacht op de eerste trein richting Zwolle.
Zelfmedelijden
Column
Op zaterdag reisde ik met de trein via Deventer richting Vlissingen en weer terug om een broer te bezoeken. Eerder die week was ik een dag in Almere (God behoede me), daarna paste ik twee dagen op de tweeling kleindochters (een genieten) en mijn telefoon liet ik onderweg ergens liggen.
Andere wereld
Column
Ik worstelde vijf dagen met een boek, ik begreep er niets van, dacht dat het aan mij lag. Ik kwam de deur niet meer uit, had slapeloze nachten. Het boek kon er niets aan doen.
Recent
22 januari 2020
22 januari 2020
20 januari 2020
17 januari 2020
16 januari 2020
15 januari 2020
Literair Nederland - 10 jaar geleden
23 januari 2010
Het waren de vier mooiste, de vier enige echt mooie jaren van mijn leven
In 1931, tijdens een onderbreking van het schrijven aan zijn romancyclus Les Thibault, schrijft Roger Martin du Gard (1881-1958) deze korte novelle over een incestueuze liefde tussen broer (Leandro Barbazzano) en zijn 4 jaar oudere zus (Amalia). In een niet nader te noemen grote Algerijnse stad groeien zij samen op en wonen boven de boekwinkel van hun zeer strenge, hardvochtige en ontoegankelijke vader.