Inge Meijer

In ieder van ons schuilen ongewenste verlangens die de grens van het betamelijke overschrijden. In een flits (als ik nu een duw geef aan degene die voor me de stationstrap afloopt hoe wordt er dan gevallen?) kunnen bevreemdende gedachten de geest binnensluipen.

Tussen de regels door ontstaat het inzicht, daar waar je het af laat weten verschijnt een witregel, in te vullen naar eigen behoefte. Moeders zijn verantwoordelijk voor het geluk van hun kinderen en (oh nee) van hun man.

Op zaterdag reisde ik met de trein via Deventer richting Vlissingen en weer terug om een broer te bezoeken. Eerder die week was ik een dag in Almere (God behoede me), daarna paste ik twee dagen op de tweeling kleindochters (een genieten) en mijn telefoon liet ik onderweg ergens liggen.

Ik worstelde vijf dagen met een boek, ik begreep er niets van, dacht dat het aan mij lag. Ik kwam de deur niet meer uit, had slapeloze nachten. Het boek kon er niets aan doen.

Nu de vrouw en de moeder in de afgelopen Boekenweek in openhartige en tedere portretten en verhalen werd geëerd, keren we terug naar het leven van alledag, naar moeders die niet deugen.

De schreeuw om een geordende wereld spatte de afgelopen weken van het internet, en de papieren media. Er was in de wereld iets verloren gegaan wat dringend moest worden terug gebracht.