Hans Muiderman

Glooiende wegen, kronkelpaden, aan alles is te merken dat dit een eiland was. Een oud landschap met een dijk van zeewier in het oosten en op de westpunt werd ooit de post per schuit bezorgd.

De bus vanuit Jever scheurt door een buitengebied met aangeharkte grindpaden voor keurige twee-onder-een-kapwoningen die allemaal op elkaar lijken. Aan de lantarenpalen de resten van affiches van politieke partijen. ‘Grenzen sicheren’ lees ik.

Aan Marguerite Duras, 

Je vond jezelf geniaal, een enorm talent. Je werd een narcistische alcoholiste genoemd die voortdurend klaagde over het gebrek aan bekendheid en tegelijkertijd beweerde je dat je een hekel had aan eerbewijzen.

De heer Bepol, eigenaar van de scheepswerf zou beledigd zijn, maar hij was niet de man om dat te laten merken. Ik had het plan om langs het Damsterdiep te fietsen, tot ruim een eeuw geleden de verbinding tussen Groningen en de zee, maar na een paar kilometer ontdek ik dat ik langs het Eemskanaal fiets.

Ze springen geruisloos in het gelid, alsof de man, vrouw en zoon erop geoefend hebben. Vanachter de toonbank van de bistro/pizzeria kijken ze mij dankbaar aan, de zoon geeft me het menu.

Het is geen sneeuw, maar folie om het dak te beschermen tegen lekkages, denk ik. De vrouw staat vaak op het dak in de wijk Manhattan, meestal in de ochtend.