De tweede roman van de Britse schrijfster Grace McCleen is weinig boeiend. De dunne verhaallijn, het overvloedige gebruik van metaforen, de veelal onduidelijke relatie tussen werkelijkheid en metafoor (waardoor de betekenis van wat de schrijfster wil zeggen voor de lezer onduidelijk blijft), het etaleren van specialistische kennis over de Engelse poëzie, en de herhaaldelijk beschreven psychologische defecten van de hoofdpersoon maken het lezen van dit boek tot een opgave.
Grace McCleen
Recent
4 augustus 2021
3 augustus 2021
2 augustus 2021
2 augustus 2021
30 juli 2021
30 juli 2021
Literair Nederland - 10 jaar geleden
04 augustus 2011
Recensie door: Maria Noordman
Deze novelle heeft alles van een thriller: spannend geschreven, veel ‘halve verwijzingen’ naar gebeurtenissen waarop later zal worden teruggekomen, verwachtingen van spectaculaire onthullingen en een ontknoping.
Het verhaal speelt zich af in de huidige tijd (rond het jaar 2000), voornamelijk in Brest. Plaats van handeling: een gezin (vader, moeder en twee zoons, waarvan er één de verteller is) waarin kennelijk iets heeft plaatsgevonden dat het daglicht niet kon velen, en waardoor er schande over de familie is gekomen.