Hoe terecht of onterecht de verontwaarding rond een boek ook mag zijn, het is in elk geval een trefzekere manier om er de aandacht op te vestigen. Zoals vorige week Onze verslaggever in de leegte van Dimitri Verhulst.
Frans van der Wiel
Als een rivier onder de grond

Kort na elkaar verschenen twee romans van de hand van Amerikaanse auteurs die ‘onder de grond’ spelen: De ondergrondse spoorweg van Colin Whitehead en De onderwereld van Kevin Canty.
Trans-Atlantisch - Colum McCann

Alles valt en staat met het perspectief
Recensie door Jaap Jansen
Het bijpersonage is niet zelden uitermate intrigerend. De ietwat onhandige dichter Pierre Gringoire in Victor Hugo’s Notre Dame de Paris is minstens zo interessant als de gebochelde klokkenluider, in The Secret History van Donna Tartt heeft de hoofdpersoon Richard in vergelijking tot zijn klasgenoten de belangwekkendheid van een stoeptegel, en wat te denken van de – als een wat sullig bijpersonage gepresenteerde – schilder Basil Hallward in Oscar Wilde’s The Picture of Dorian Gray?
Recent
24 januari 2011
Webeling schreef een boek met een ziel
Webelings boek De lach en de dood is een van de verschrikkelijkste en tegelijkertijd een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Verschrikkelijk vanwege de wrede en walgelijke gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog die erin verwerkt zijn en mooi vanwege de manier waarop deze gebeurtenissen beschreven zijn.