Eric de Rooij

Op mijn bureau staat een beeldje van de kleine Nicolaas. Grijs jasje, rode stropdas, tas, grote glimlach, hollend naar school. ‘Juf is altijd hartstikke aardig behalve als ze boos op ons is!!’ zegt Nicolaas in een tekstballon op het omslag van het eerste deel.

De vrouw van de boekhandelaar leest voor de derde keer Het Bureau van J.J. Voskuil. Ze zit aan de eettafel in de gemeenschappelijke woonkamer van het verpleeghuis. Uitzicht op kantoren en een doorgaande weg.

Halverwege de jaren tachtig zat een vrolijke en innemende jongen bij Sonja Barend aan tafel. Donkere krullen, bril, Vlaamse tongval. Charmant pakte hij iedereen in met verhalen uit zijn debuutbundel Een slagerszoon met een brilletje.

Om hun as draaiende soefidansers verbinden met een Weense wals, teksten schrijven met allusies op Proust, Huxley of  Leopardi, en inspiratie vinden in spirituele teksten uit alle wereldreligies. Welkom in de wereld van Franco Battiato, geëngageerd en veelzijdig kunstenaar.

Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen. Wie kent deze beroemde dichtregel van Jacob Israël de Haan uit 1917 niet? In Mooie vrienden, de debuutroman van Martijn Jas (1966), hoor je de echo terug van ditzelfde verlangen, het verlangen naar echte – misschien wel levensloopbestendige – vriendschap.

Op een dag bezoek je een boekhandel in een tijdslot. Je zegt je naam bij de deur, die eerst op een kier opengaat. Je winkelt met een mandje, wat je anders nooit zou doen.