De boezemvrienden Alessio Mainardi en Tarquinio Masséo leven in een eigen wereldje, zoals je wel vaker ziet bij scholieren van een jaar of zestien, zeventien. Ze fantaseren over het bestaan en richten hun omgeving in naar eigen maatstaven.
Elio Vittorini
'En allemaal hadden ze hetzelfde gezicht'
Recensie door Adri Altink
‘En allemaal hadden ze hetzelfde gezicht’
Na achttien pagina’s hebben we bijna uitsluitend dialogen gelezen. Bedrieglijk naïeve dialogen. En toch is de essentie van Mens of niet al aangeroerd: de roman opent in poëtische sfeer met de herontmoeting van partizaan N-2 en Berta in een winter die de zachtste is sinds haar geboorte in 1908.