‘Ik zat al een hele tijd op je te wachten’, zei Prometheus.
‘Waarom heb je me dan niet eerder geroepen?’ antwoordde de arend.
Voor het eerst keek Prometheus naar zijn arend, die losjes boven op de kromme tralies van zijn cachot zat.’
Het is duidelijk dat hier iets vreemds aan de hand is.
Het waait veel in de nieuwe dichtbundel Kanttekeningen van Bernlef.
De wind trekt ergens doorheen, slaat een huisdeur dicht of heeft alle tijd van de wereld.
In het eerste gedicht De Eeuwigheid tekent Bernlef met een mooie paradox de vergankelijkheid van een beschaving door de niet aflatende krachten van de wind: ‘De huidige vloer van ingedikte schapenstront / wacht op de volgende ronde van de wind / die geen rustplaats vindt maar doorknaagt tot ook /de laatste steen met de grond gelijkgemaakt zal zijn.’
De dichter wijdt 52 gedichten aan uiteenlopende begrippen als godsdienst, blues, schuld, droom, of abstracter: het toeval en de werkelijkheid en voorziet ze van commentaar.