April is inderdaad een wrede maand. Niet alleen volgens dichters en schrijvers, ook boeren weten dat het de maand is die hen de nekslag kan geven. De onrijpe, prille gewassen op het veld en de voorraden geslonken.
Vorige week is onze kat gestorven. Eerst liep hij nog soepel met zijn slanke zwarte kattenlijf naar buiten. Later lag hij in een wat ongelukkige houding bij de achterdeur, sleepte zich naar binnen.
De schrijver zet direct de toon. Melodieuze zinnen wisselt hij af met woorden in een droog staccato. Tegelijkertijd voel je een voortdurende dreiging. Die zorgt ervoor dat je verder wilt lezen, de stijl waarin het geschreven is laat je stilstaan.
In het eerste jaar van de opleiding aan de Schrijversvakschool kreeg ons klasje de opdracht om de eerste bladzijde van een roman te schrijven. Het hoefde niet per se iets te zijn waarmee je door wilde gaan, het ging om het openen van een (groter) verhaal.
Koos van Zomeren (1946) heeft meer dan negentig titels op zijn naam staan waaronder dichtbundels, romans en thrillers als egodocumenten. In al zijn werk neemt de natuur een belangrijke plaats in.
Van het een op het andere moment – ik bedoel zonder dat er een voornemen, actief besluit of zelfs maar een gedachte aan voorafging (hoewel mijn ambassadeurschap bij de J.M.A.
Na het indrukwekkende Legende van een zelfmoord uit 2008, is van de Amerikaanse schrijver David Vann in 2011 de roman Caribou Island verschenen. Opnieuw speelt het verhaal zich af in het onherbergzame Alaska, land van grizzly beren, zalmvissers en woeste natuur.
