Colm Toibin

‘Ik ben zo mysterieus dat ik mezelf niet begrijp,’ schrijft de Braziliaanse schrijfster Clarice Lispector (1920-1977) in 1969 in een van haar kronieken. En dat is geen koketterie, want iemand die in staat is de houdgreep van ego en superego te omzeilen en haar gedachten vanuit het onbewuste rechtstreeks op papier te krijgen, moet wel met verbazing kijken naar wat haar hoofd en pen hebben voortgebracht.

Nora zou ‘in de rust van deze winteravonden bedenken hoe ze ging leven’ na de dood van haar man, Maurice, een leraar. Het is het soort zinnen dat je kunt verwachten in een groots en meeslepend epos.