De hoofdpersonen in De fantasten lijken op het eerste oog nauwelijks iets met elkaar gemeen te hebben, maar toch. Het ‘Oosterse Juweel’ (bijnaam van Mantsjoeprinses Yoshiko), de ‘magische Boeddha’ (bijnaam van Himmlers privémasseur Kersten) en de Joodse immigrant, van de gelijknamige affaire (Weinreb) brachten ieder op hun beurt tijdgenoten en historici op een dwaalspoor.
Arthur Wevers
Kunstmatig of matige kunst?
Recensie door Daan Lameijer
De voetbalwereld en de autobranche kennen al jaren een geduchte concurrent wat de oververtegenwoordiging van mannen betreft: de informaticawereld. Met haar essaybundel Twaalf Bytes bindt Jeanette Winterson de strijd aan met seksisme en misogynie in haar werkveld.
Boeiende weergave van de nabije toekomst
Recensie door Anky Mulders
Dit opmerkelijke, eigentijdse boek, Frankusstein van Jeanette Winterson, begint met de verregende vakantie in 1816 van Mary Shelley en haar echtgenoot de dichter Percy Bysshe Shelley, haar wat simpele halfzus Claire die tevens de minnares is van dichter Lord Byron, en diens arts Polidori, beiden ook aanwezig.
Oogst week 23 - 2018
door Carolien Lohmeijer
Igor Cornelissen (1935) schreef als journalist voor Het Vrije Volk, Het Parool enVrij Nederland over onderwerpen als de sociale strijd, Oost-Europa, communisme, spionage en de Tweede Wereldoorlog.
Oogst week 3
door Carolien Lohmeijer
De Ierse schrijver Donal Ryan heeft pas 3 boeken geschreven maar grossiert al in (Ierse) prijzen. In 2016 is zijn boek The Spinning Heart op het Dublin Book Festival uitgeroepen tot Irish Book of the Decade.
Oogst week 10
Carolien Lohmeijer
De Engels-Nederlandse Ian Buruma, internationaal geroemd schrijver en essayist, heeft deze keer een zeer persoonlijk boek geschreven. In Hun beloofde land schetst hij het verhaal van zijn grootouders Bernard Schlesinger en Winifred Regensburg, beiden in Londen geboren kinderen van Duits-Joodse immigranten.
Hetzelfde maar een beetje anders
Recensie door Els van Swol
De ik-figuur in de tweede roman van de Amerikaanse schrijver en criticus Ben Lerner, zelf ook een auteur die luistert naar de naam Ben, beschrijft op een gegeven moment het huis van twee literaire vrienden: ‘Het huis was niet ontworpen aan dagelijkse ritmes maar aan een vreemd soort literair tijdsverloop.’ Het lijkt of hij het daarmee in één moeite door heeft over het tijdsverloop van 22.04.