De jaarlijkse Europese Literatuurprijs bekroont de beste hedendaagse Europese roman die in het voorgaande jaar in het Nederlands verschenen is. Zowel de auteur als de vertaler van de winnende roman wordt bekroond.
Annemarie Vlaming
De reis en de bestemming
Recensie door Just Houben
Herfst: de bladeren verkleuren. ‘Het wonder duurt niet langer dan een paar dagen, dan wordt het blad bruin, verwelkt en valt af. Maar eerst doorloopt het het volledige spectrum van donkergroen via lichtgroen, geel en oranje naar vuurrood en donkerrood, en dit vlammende kleurspektakel trekt vanuit het noorden over het hele land.’ Het is een herinnering van Gilbert Silvester, hoofdpersoon in De pijnboomeilanden van de Duitse schrijfster en dichteres Marion Poschmann (1969).
Het eindejaarslijstje 2017 van Joost van der Vleuten
De mens als deurbel
De donkere dagen voor kerst zijn nooit meer hetzelfde sinds De avonden van Simon van het Reve. Geen knus knappend haardvuur, engelenhaar en dampende chocolademelk, maar waterkou, potkachel, haaruitval en appel-bessen wijn.
Drie vertaalproblemen - Annemarie Vlaming
Annemarie Vlaming is de vertaalster van Privélessen van Alain Claude Sulzer. Literair Nederland vroeg haar naar de drie lastigste problemen bij het vertalen van dit boek en naar haar oplossingen.
Als eilanden elkaar tegenkomen
Recensie door Carlijn Brouwer
Na de nodige omzwervingen komt de jonge Leo Heger eind jaren 60 terecht in een gastgezin in een Zwitsers dorp. Waar hij precies vandaan komt, is onduidelijk. We weten enkel dat het communisme, ergens in Oost-Europa, hem niets te bieden had en dat hij instinctief heeft gedaan wat zovelen voor hem deden: je land en familie de rug toekeren en niet meer achterom kijken.
Recent
27 oktober 2021
26 oktober 2021
25 oktober 2021
21 oktober 2021
19 oktober 2021
17 oktober 2021
Literair Nederland - 10 jaar geleden
28 oktober 2011
Erbij willen horen zonder jezelf te verliezen
Recensie door Carolien van Welij
‘Sandra en haar moeder waren wel een beetje zwart, maar niet helemaal. Dat verschil was heel subtiel. Je kon te zwart zijn, zoals Tanya, en dan wilden witte mensen niet met je omgaan. Als je een beetje meer bruin was, zoals Sandra’s familie, dan was je oké. Zolang je tenminste altijd even aardig deed en het niet te veel had over dingen die niet Nederlands waren.’