Deze zomer trekken verschillende medewerkers van Literair Nederland een vergeten meesterwerk uit de kast. Adri Altink vertelt waarom Piet Paaltjens zo’n indruk op hem blijft maken.
In mijn gymnasiumtijd maakte ik kennis met de gedichten van Piet Paaltjens.
Hendrik VIII is in de overlevering een vorst die er zijn hand niet voor omdraaide om mensen in zijn omgeving, waaronder twee van zijn vrouwen, het schavot op te sturen.
Eén van de beelden uit mijn jeugd dat me altijd is bijgebleven is het verschraalde hout van de knielbanken in onze kerk toen ik na een afwezigheid van enkele maanden in mijn geboortedorp terugkeerde.
In 1989 bezocht David Bellos, de biograaf van Georges Perec, Belgrado. Hij was er om Joegoslavische vrienden van de schrijver op te zoeken waarmee hij in het midden van de jaren 50 in Parijs was omgegaan.
‘Wat gaat er toch om in iemand die klaagt dat hij zich verveelt? Niets lijkt me wenselijker dan in je eentje te zijn, zonder enige vorm van afleiding’. Het is een zin uit De kunst van het nietsdoen van de Japanse monnik Kenkō.
Halverwege De Tanners zegt hoofdpersoon Simon: ‘Ik ben geen geboren luiwammes, nee, ik ben alleen maar een leegloper omdat verscheidene kantoren en notarissen mij geen werk willen verschaffen omdat ze er geen idee van hebben hoe ik hun tot nut zou kunnen zijn’.
Vijf kinderen met een boek. De fotograaf zal in 1918 dit beeld zorgvuldig gecomponeerd hebben want zo gegroepeerd en aandachtig lezend zul je kinderen niet snel aantreffen zonder enige regie van buiten af.
De Beierse stad Augsburg ligt op het punt waar de rivieren Lech en Wertach samenvloeien. Een eind verder stroomopwaarts aan de Wertach ligt Nesselwang. Deze twee plaatsen en rivieren vormen het decor van Omstandigheden, de jongste roman van Koos van Zomeren.
De jonge uitgeverij Koppernik, opgericht in 2014 door Bart Kraamer en Chris de Jong, afficheert zich als onafhankelijk en is gericht op eigenzinnige boeken die gedurfd en uitdagend zijn. Waar zit die uitdaging precies in en wie zijn de mensen achter deze eigenzinnigheid?
In het midden van een terrein, twee voetbalvelden groot, is een boksring geplaatst, verlicht door schijnwerpers van de luchtafweerinstallatie. Ertegenover acht rijen stoelen waarop tweehonderd SS-ers van allerlei rang uit Auschwitz en kampen in de buurt.
Het is 1919. De Eerste Wereldoorlog is net afgelopen. Italië had daarin een complexe rol gespeeld. Het vormde aanvankelijk een alliantie met Duitsland en Oostenrijk-Hongarije, maar koos in 1915 de kant van de gealliëerden.
In de winter beluister ik altijd een of meerdere keren Die Winterreise van Franz Schubert (opusnummer D 911). Prachtige muziek voor dat jaargetijde op – enigszins raadselachtige – gedichten van Wilhelm Müller.
Het pistool op de omslag suggereert in combinatie met de titel een drama, waarbij een verliefd jong stel er na een wilde achtervolging samen een einde aan maakt. Dit boek van de Vlaming Paul Baeten Gronda, dat ik als laatste las van de vijf genomineerden voor de Academica Debutantenprijs, heeft echter een laag Thelma en Louise-gehalte, al is drama zeker niet afwezig.
Het verhaal begint met een brief die Max Venkenray eigenlijk pas aan het eind van het boek aan zijn vader Staf schrijft die in het ziekenhuis ligt.