Remco Campert trad meerdere malen op tijdens De Nacht van de Poëzie. Voor het eerst in 1982 en voor het laatst in 2014 toen hij afscheid nam van de podia en waarvan deze opname getuigt. Hij las onder meer ‘Poëzie is een daad…’: “Ten slotte wint de dood, jazeker, / maar de dood is slechts de stilte in de zaal / nadat het laatste woord geklonken heeft. / De dood is een ontroering.”
Sinds de avond van de verkiezingsuitslagen gonst het in mijn hoofd. Hoe het kan dat een man die in de twintig jaar dat hij zijn extreem rechtse politieke ideeën te pas en te onpas uitkraamde, premier van Nederland wordt. De man die er altijd op uit was de poten onder andermans/-vrouws stoel uit te zagen, zou milder zijn geworden. Iedereen lijkt te zijn vergeten hoe hij gewoon was de ander te kwetsen. In mijn hoofd klonk het doorlopend: ‘Oh, no, Not me’. Uit The Man who Sold the World van David Bowie, gezongen door Lulu. Dat kwam door de kleine roman Tenminste voor een bepaalde tijd, die ik in de week voorafgaand aan de verkiezingen las. De vertelling bracht iets teweeg in mijn hoofd. Ik dacht aan de jongen die op de zaterdag in een boekhandel werkte. Waar hij schrijvers als Knut Hamsun, Christopher Isherwood, Dostojevski ontdekte. De jongen die op latere leeftijd terugkijkt op een periode in zijn leven die hem gevormd heeft, daar een boek over schrijft dat speelt in het jaar 1974, als hij vijftien wordt.