Een mooie vrouw meldt zich bij de balie van een pension, slaapt er één nacht en komt nooit meer terug, ondanks het feit dat ze dat wel had toegezegd. Zebercet is de uitbater van dat pension, dat in een landelijk gebied in Turkije ligt. Langzaam maar zeker raakt hij (seksueel) geobsedeerd door de vrouw, terwijl hij maar een enkel woord met haar gewisseld lijkt te hebben. Het is haar verschijning en het mysterie van haar verdwijning die de naamloze vrouw bij wijze van spreken tot één van de hoofdpersonen van het boek maakt.

De Turkse schrijver Yusuf Atilgan is nog niet zo bekend in Nederland. Voor het eerst is Hotel Moederland (Atilgans tweede roman) in het Nederlands vertaald. Atilgan verwijst uitgebreid maar tegelijkertijd impliciet naar belangrijke historische gebeurtenissen in de geschiedenis van Turkije. Dat is op zich geen punt, maar feit is dat zaken pas op hun plaats vallen na lezing van het nawoord. Voor de argeloze lezer is het nawoord dan ook echt nodig. Misschien was het opnemen van een annotatie over de (historische) werkelijkheid hier en daar beter geweest, voor een wat beter begrip van de tekst tijdens het lezen.

Het lezen en begrijpen van Atilgan is immers al moeilijk genoeg. Hij beschrijft Zebercets obsessie namelijk door middel van een zeer lange monologue intérieur. Regelmatig worden gedachten ogenschijnlijk willekeurig onderbroken door andere associatieve gedachten van hemzelf of een nietszeggende conversatie met een van de steeds schaarser wordende gasten in het pension. De meeste, of misschien wel enige, interactie heeft hij dus met zichzelf.

Zijn gedachten zijn soms onlogisch en daardoor lastig te volgen, maar dat doet niet af aan hun zeggingskracht. De associaties en gedachtesprongen die een mens maakt volgen nu eenmaal ook niet altijd logisch op elkaar. Herinneringen, gedachten en associaties buitelen doorgaans over elkaar heen. Atilgan verwerkt dat tot tekst waardoor de lezer ook echt wordt meegevoerd in de gedachtestroom en er in zekere zin deel van wordt.

Zijn obsessie met de mysterieuze vrouw tekent de grote eenzaamheid van Zebercet. Hij is alleen en heeft niemand om mee te praten. Wie eenzaam is, kan zich verliezen in een sprankje hoop op minder eenzaamheid, zo lijkt Atilgan te willen vertellen.

Wanneer zelfs het professionele contact van de Zebercet begint af te kalven worden zijn gedachten steeds meer gefragmenteerd. Dat geeft Atilgan weer door de interpunctie weg te laten en een schuingedrukt lettertype te gebruiken. Daarmee geeft hij flarden van gesprekken, herinneringen en dromen.

Al met al is Hotel Moederland een zeer knap geschreven, ontregelende roman over eenzaamheid en obsessies. De originele weergave van gedachten en gevoelens en vooral het dramatische einde laten de lezer niet onberoerd achter.