Het blijft altijd weer onwennig, een bundel columns uit een dagelijks verschijnende krant. Elk op zich bedoeld om je voor even te boeien, als vluchtig intermezzo in een zee van nieuws en achtergrondreportages. Met altijd weer de vraag of ze ook achter elkaar gezet boeien. En, om die vraag maar direct te beantwoorden, dat doen de columns van Wim Boevink in Stille Chic niet. Maar om ze daarmee direct geheel af te schrijven doet ook geen recht aan zijn schrijverskwaliteiten. Je moet ze alleen met mate lezen, één per dag.

Dagelijks verschijnen Boevinks ‘kleine verslagen’ op pagina 2 van Trouw. Stuk voor stuk kleinnoden met rake observaties over het ‘grote en kleine bestaan’, vol weemoed, zelfspot, verlangen, ongeloof. Columns over de verscheidenheid van het leven, die zoals hij dat zelf zegt de oneindige variatie laat zien ‘tussen een vonk van zwavel en en verre ster’. Hij schrijft bijvoorbeeld over de kastanjeboom van Anne Frank of over Neil Young, maar toch ook vooral over alledaagse zaken. Zoals de jaarlijkse tuinvogeltelling, waarbij hij het met al zijn goede bedoelingen aflegt tegen buurman Wout. Of over de Cito-toets van zijn dochter, die even haar dag niet had en ‘uit haar eigen grafiek was gevallen’. Mooi is ook zijn verslag van de buurtdisco voor dertigplussers, die met oog voor de kinderopvang al om half één ‘s nachts stopt. Je leeft echt met Boevink mee als deze onder de tonen van Earth, Wind & Fire’s Boogie Wonderland eindelijk de moed bijeen raapt om met de moeder van een klasgenootje van zijn kind de dansvloer op te gaan, en terstond voelt ‘hoe het leven hem door de vingers glipt’. Ontroerende schoonheid, die je tot een lach van (leed)vermaak triggert.

Boevink schrijft hele mooie zinnen, die je kunnen raken als een ijsblokje op je huid op een warme zomerdag. ‘Hebt u dat ook? Dat u zich een vreemde kan voelen in uw eigen huid?’ Hoe mooi kan je het ongemak van de eerste zomerdag uitdrukken, als je als Nederlander nog niet goed weet wat je aan moet doen. Of deze, die heel gewoon begint en met een knaller eindigt: ‘“Ik wil heel veel zakken tuinaarde kopen en een mooie magnolia en de hele dag in de aarde wroeten,” zei mijn vrouw, die verder een normaal leven leidt.’ Het zijn zinnen met een ongekende directheid en realiteit, die je onmiddellijk in de lente doen geloven.

Tijdloos, dat zijn Boevinks kleine verslagen ook. Zelfs als ze dat overduidelijk niet zijn. Als hij zijn ontmoeting met Whitney Houston en het sterrenstof dat daarbij op hem neervalt beschrijft weet je dat je geschiedenis leest maar ervaar je het als de dag van gisteren. Wat overigens ook zo is als hij over de hoogmis van Franciscus schrijft. ‘De heilige, aanraakbare Franciscus die zo gewoon geworden was, celebreerde zijn hoogmis’. Het beeld van het Sint Pietersplein dringt zich onmiddellijk op, terwijl Boevink het echt niet over de nieuwe paus heeft, maar over Frans Bauer. Weliswaar in de verleden tijd, maar zo in het nu als het nu kan zijn.

Kortom, boeiend, aantrekkelijk geschreven en interessant. En toch leg je, als je halverwege Stille Chic bent, het steeds weer weg als je een paar colums gelezen hebt. En steeds weer pak je het op. Dat is eerst niet goed te begrijpen, totdat doordringt: wat voor één dag is geschreven moet vaak ook per dag gelezen worden. Overmaat is dan dodelijk. Vandaar het advies: lees Boevink, maar lees hem met mate, eenmaal daags. Dan komt hij het beste tot zijn recht.

Stille Chic

Auteur: Wim Boevink
Verschenen bij: Uitgeverij Thomas Rap
Aantal pagina’s: 202
Prijs: € 16,90