Het smalle pad van de liefde van Vonne van der Meer is een roman over vriendschap, verlies, overspel en religie. Twee stellen en hun kinderen brengen elk jaar de zomervakantie samen door in Frankrijk. Het huis dat aan het ene stel, Floris en Françoise toebehoort, is er ruim genoeg voor. Het andere stel, Pieter en May, leerde hen kennen na de dood van het jongste kind van Floris en Françoise, Björn, die door een noodlottig ongeluk om het leven kwam. Ze spreken normaal niet over het ongeluk en zo komt May pas later te weten dat Françoise deels schuldig is aan de dood van haar zoontje, iets wat de lezer echter al van het begin af weet.

De wisselwerking en aantrekkingskracht tussen de beide stellen is goed beschreven. Het overspel tussen Floris en May wordt subtiel neergezet, zonder te veel details. De personages zijn in de eerste helft van het boek geloofwaardig. Maar het personage May, dat het meest gevolgd wordt, ontdekt in de tweede helft van de roman haar religieuze gevoelens en die psychologische ontwikkeling overtuigt niet geheel. De verandering van de moderne, seculiere stadsvrouw May in iemand die ontvankelijk is voor het katholieke geloof, is vrij abrupt.

Het beschrijven van de plotse ontvankelijkheid voor het katholicisme is waarschijnlijk één van de hoofddoelstellingen van de schrijfster geweest, die zelf na haar jeugd katholiek werd. Voor diegenen die niet bevattelijk zijn voor religie is het moeilijk mee te leven met de ontwikkeling van May. Misschien is voor hen geloven iets dat te geheimzinnig is. Als het uitdrukking geven aan het mysterie dat geloven is, de opzet was, is dit wel gelukt. Vanuit die optie is de verandering die May doormaakt interessant omdat deze in lijkt te gaan tegen de tijdgeest in.

De roman heeft een alwetende verteller. Van der Meer schrijft passages als: ‘Hier zou dit verhaal opnieuw een andere wending kunnen nemen, een misdaadroman worden over twee geliefden die nog nooit een vlieg kwaad hebben gedaan.’  Daar voegt ze even later aan toe: ‘Maar zo’n verhaal wil dit niet worden, moordenaars worden onze geliefden niet.’

Dergelijke beschouwingen op wat voor soort vertelling het is, zijn interessant en beklemtonen de fictionaliteit van de roman.
Het begin van het boek is goed geschreven. Je wordt direct het verhaal in getrokken. Het is een beschrijving van de gebeurtenissen die leidden tot de dood van Björn. Dit emotionele moment raakt je echter minder dan wanneer het later in de tekst (als terugblik) zou zijn beschreven, als je al meer met Floris en Françoise meeleeft. Nu is deze gebeurtenis echter wel een wrang fundament onder het verhaal. De beschrijving van baby Björn is summier, maar mooi: ‘Zijn lach als een van zijn zusjes haar gezicht vlak bij het zijne bracht, [was] een geschater dat diep uit zijn buik kwam, als je Boeddha kon horen lachen, klonk het zo.’

Van der Meer komt met een heel eigen geluid dat afsteekt tegen überhip geschrijf van veel andere hedendaagse schrijvers. Het verhaal gaat ergens over, maar niet iedere lezer zal iets kunnen met de thematiek van een religieus ontwaken.