Al snel wordt duidelijk wat het thema van Kroniek van een bange liefde van Trudy Kunz is: ‘Gelukkige liefde bestaat niet, net zo min als er een gelukkig leven bestaat: er bestaan alleen gelukkige momenten. Het is alleen zo jammer dat je vaak pas achteraf ziet welke dat waren.’ (24)

Elisabeth Arntz is journaliste. Zij is goed in haar werk, zelfstandig en vol zelfvertrouwen. Behalve in de liefde. Op dat gebied is ze onzeker en afhankelijk. Elisabeth blikt terug op haar leven en liefdes. Deze roman is eigenlijk een lange brief aan Mark, met wie zij al zo’n twintig jaar een relatie heeft. Ze kan maar moeilijk met deze lastige man leven, maar zonder hem leven is geen optie.

Elisabeths afhankelijkheid is extreem. Ze geeft zich volledig aan haar geliefde over, zonder zich af te vragen of ze eigenlijk wel verliefd is of van hem houdt. Na het verbreken van een eerdere lange relatie is ze haar mening en gevoel totaal kwijt. Ze is zo verward en gedesoriënteerd dat ze bij de huisarts eindigt en de eerste pillen zijn een feit. Gedurende het boek neemt haar zelfinzicht wat toe: ‘Ik ben zo iemand die in paniek is omdat degene bij wie zij zich veilig waande zich plotseling van haar heeft afgekeerd.’ (88). En dat afkeren kan de kleinste afwijzing zijn. Elisabeth gelooft bij iedere irritatie of ruzie dat zij degene is die het verprutst heeft.

Door haar afhankelijkheid van Mark, die lastig in de omgang is, vervreemdt ze van familie en vrienden. ‘Maar hoe ik mijn gedrag ook aan jouw verlangens aanpas, er is steeds minder voor nodig om je ergernis op te wekken.’ (140) Ze wringt zich in steeds meer bochten en raakt zichzelf daarbij kwijt. Toch is alleen al de gedachte dat deze relatie eindigt genoeg voor een pure paniek. Ondanks feedback van vrienden. Een vriendin zegt haar: ‘Jij bent zo zelfstandig als wat, je verdient je eigen geld, je hebt succes, reist de hele wereld over- jij zou moeten overlopen van zelfvertrouwen. Maar uitgerekend jij laat je aanpraten dat je niet goed bent zoals je bent.’ (150)
Maar er verandert niets. Voor Elisabeth is liefde een verslaving die haar ten gronde richt, enkel uit angst om alleen te zijn.

Het boek is anekdotisch, de gedachten en gevoelens van Elisabeth staan centraal. Dit gaat zo ruim 200 pagina’s door zonder dat er een andere, actieve verhaallijn is en dat maakt de hoeveelheid emotie wel erg overweldigend. Elisabeths afhankelijkheid en hulpeloosheid worden aanvankelijk authentiek en ontroerend geschetst. Maar naarmate het verhaal vordert en zij steeds neurotischer overkomt, ben je als lezer geneigd te roepen: ‘Neem nu eindelijk eens zelf een beslissing. Kom eindelijk eens voor jezelf op.’  Aan het einde van haar periode van zelfreflectie komt Elisabeth tot het inzicht dat haar problemen voortkomen uit haar jeugd. Enerzijds een plausibele verklaring, anderzijds ook een makkelijke een reden om niet zelf de verantwoordelijkheid te hoeven nemen als je alles kunt afschuiven op een labiele moeder.
Ondanks de overdaad aan gevoelens is het boek vlot en toegankelijk geschreven.

Kroniek van een bange liefde is de debuutroman van Trudy Kunz (1947). Jarenlang was zij verslaggeefster van Libelle, vermoedelijk zullen Libelle lezeressen dit boek met plezier lezen.