Door een van de grote ramen kijkt Wijnand naar binnen bij de kunstenaarssociëteit Arti et Amicitiae. Hij ziet bekenden, vrienden en ook zijn uitgever is aanwezig. Het duurt niet lang voor hij doorheeft dat dit de nieuwjaarsreceptie is van uitgeverij Ypsilon. Zijn uitgeverij. Hij heeft hier kennelijk geen uitnodiging voor ontvangen.

Wijnand heeft op dit punt in zijn leven al drie romans op zijn naam staan en met elke publicatie loopt het aantal lezers terug. Hij is een man van middelbare leeftijd die zijn baan bij de gemeente heeft opgezegd om zich volledig te geven aan het schrijverschap. En nu voelt hij zich afgeschreven. Eerder al raadde zijn uitgever hem aan eens iets anders te proberen dan boeken over ‘gemankeerde erotische vriendschappen’.

Dit is echter een onderwerp waar Wijnand zelf ervaringsdeskundige in is. Al vanaf de middelbare school is hij bevriend met Abe. Samen brengen ze hun tijd door met zwemmen, roeien en zeilen. Tijdens hun lange wandelingen, die vaak eindigen bij het Kleine Wasmeer op een omgevallen boom, praten zij over de filosofie. Beiden weten ze dat Wijnand meer voor Abe voelt dan alleen deze platonische vriendschap, maar ondanks de vele gesprekken die ze voeren, blijft dit onbesproken.

Aan Abe vertelt Wijnand over het gesprek met zijn redacteur en wat dat zou betekenen voor het bijna voltooide Oud-Loosdrecht, waar al anderhalf jaar werk in zit.. Dan komt Abe met het idee voor het boek Een tragedie in de Achterhoek. Het boek is gebaseerd op de relatie tussen Wijnand en zijn partner Erik. Samen met Abe, die fungeert als redacteur, gaat Wijnand de uitdaging aan om te beginnen aan een nieuw boek. De gesprekken tijdens hun lange wandelingen gaan vanaf nu over de vorderingen van het nieuwe boek.

Toch blijft Oud Loosdrecht door zijn hoofd spoken. Dat is het boek dat hij echt wil schrijven. Het gaat over twee mannen, Abel en Wiland, hun vriendschap, hun filosofische gesprekken en de onderliggende spanningen tussen de twee.

Het verhaal dat zich in Oud-Loosdrecht langzaam ontvouwt, wordt niet in chronologische volgorde verteld. In het boek zijn drie soorten hoofdstukken te onderscheiden. Er zijn hoofdstukken die gaan over de avond waarop Wijnand erachter komt dat hij niet is uitgenodigd voor de nieuwjaarsreceptie. Na deze  ontdekking blijft Wijnand verslagen op de stoep staan. Hij is die avond door Abe gevraagd voor een spaghettata di mezzanotte, een middernachtelijk spaghettifeest, maar het duurt nog wel even voor het zo ver is. Deze hoofdstukken nemen je mee op een toer door stad, naar de plekken die Wijnand bezoekt en de mensen die hij ontmoet om maar niet naar huis te hoeven.

Dan zijn er de hoofdstukken die gaan over het moment waarop Wijnand gehoord heeft dat hij niet verder mag met zijn nieuwe boek Oud Loosdrecht ten gunste van een nieuw boek met een nieuw thema. Wijnand gaat een denkbeeldig gesprek aan met twee vrouwen op een terras over zijn roman. Dit denkbeeldige gesprek geeft veel prijs over zijn motieven om het boek te schrijven.

Tot slot zijn er nog de hoofdstukken die delen moeten voorstellen uit de romans die Wijnand aan het schrijven is. Namelijk Oud-Loosdrecht en Een tragedie in de Achterhoek. Deze hoofdstukken lijken in eerste instantie slechts een voorproefje van die boeken maar ze leveren belangrijke achtergrondinformatie voor de rest van het verhaal. Zo wordt uit deze delen duidelijk waarom Erik, de vriend van Wijnand, zijn koffers heeft gepakt en richting India is vertrokken. Ook krijg  je een beter inzicht in de relatie tussen Abe en Wijnand. (En daardoor over het boek wat je nu echt aan het lezen bent).

Het boek zit knap in elkaar. Sipko Melissen roept eerst vragen op die zichzelf later beantwoorden. De eerste keer dat in het boek de titel Oud-Loosdrecht wordt genoemd, vraag je je natuurlijk meteen af hoe dat boek zich verhoudt tot het gelijknamige boek dat je nu aan het lezen bent. Gaat het hier om hetzelfde boek? En is het verhaal dat verteld wordt in Een tragedie in de Achterhoek ook wat er echt gebeurd is tussen Wijnand en Erik?

Hoewel het boek vragen oproept en daardoor uitnodigt om verder te lezen, verliest het verhaal aan het einde zijn aantrekkingskracht. De vele filosofische verwijzingen worden er een beetje te veel en het gebrek aan ontwikkeling in het hoofdverhaal zorgt voor een minder boeiend stuk in het boek. Ook het einde van het boek is niet de apotheose die je zou verwachten. Na flink wat drank komt het op de spaghetta di mezzanotte eindelijk tot een confrontatie tussen Wijnand en Abe. Na al die jaren spreken/ruzieën ze eindelijk over hun onderlinge relatie, maar deze woordenwisseling is minimaal. Nog voor het laatste woord gezegd is, lijken de twee alweer op dezelfde voet weer verder te gaan. ‘Als een pantomimespeler had ik loopbewegingen gemaakt zonder een stap vooruit te komen.’ Zo voelt het verloop van het boek ook.

Al met al is het zeker een mooi boek. Ondanks het plot, dat hier en daar een beetje dunnetjes is, maakt de opbouw en het filosofische karakter van het boek veel goed.