Rune Christiansen vertelt in De kwestie van de grilligheid van de verloren tijd het verhaal over Norma, die halfweg dertig, op zoek is naar onafhankelijkheid en antwoorden op blinde vlekken in haar verleden.
Al vrij vroeg in het verhaal komen we nadrukkelijk te weten dat Norma van beroep toneelspeelster is en moeder van een puberende dochter die vernoemd werd naar haar eigen inmiddels dementerende moeder Edith-  zij sterft vrij vroeg in het verhaal. We komen ook te weten dat Norma zich onbevredigd voelt in haar relatie met een niet uitgeschreven echtgenoot Jonathan van wie zij besluit te scheiden.
Na de begrafenis van haar moeder vertrekt vader Thornsten naar een eiland  waar de familie een oud zomerhuis bezit, om zich daar te vestigen.

Zovele vragen

Een aantal maanden na de dood van haar moeder besluit Norma een bezoek te brengen aan haar vader. Zij pakt een koffer en neemt de veerboot naar het eiland. Vanaf het moment dat Norma voet zet op het eiland ziet zij overal aanwijzingen of tekenen van een voor haar verzwegen verleden. Veel van wat de vader tijdens haar verblijf zegt, vertelt of doet, blijft lang onbegrepen door de steeds overal dingen achter zoekende Norma. De meeste van de korte gesprekjes die zij met haar vader heeft, worden door de  zoekende Norma steeds vanuit haarzelf geïnterpreteerd. Vader Thornsten heeft wat haar betreft heel wat uit te leggen, maar doet dat niet. Norma heeft veel vragen maar stelt ze niet. Dat lijkt lang tot niets te leiden en maakt het verhaal voor de lezer hier en daar ergerlijk. Norma gaat wel consequent en vrij fanatiek op zoek naar feiten die haar vage vermoedens kunnen bevestigen. Dat gaat letterlijk met vallen en opstaan –ze struikelt over wortels in een bos en vindt daarbij een Tarotkaart, die haar het gevoel geeft dat zij op het goede spoor is- maar het brengt haar wel dichterbij de felbegeerde ‘waarheid’.

Laat je leiden

Het verhaal ontvouwt zich evenwel schoksgewijs aan de lezer. De opzet aan het begin van het verhaal zet je tijdelijk op het verkeerde been met een overdaad aan informatie gelardeerd met de warrige gedachten en gevoelens van Norma. Maar dat komt allemaal goed. Best goed zelfs. De traag ontsluierde ‘waarheid’ is vele malen straffer dan je bij aanvang al vermoedt. Dat betekent dat je al lezend vooral zelf geen conclusies zou moeten trekken maar je best kunt laten leiden door de gedachten en de niet aflatende stroom gevolgtrekkingen van de achterdochtige, labiele maar uiteindelijk toch zeer doortastende Norma.

Het is door de hier en daar bijna zwierig beschreven situering van het huis, het eiland, het vochtige bos, de slierten mist, de eigenheid van enkele eilandbewoners met hun geheimen én de verassende uitkomst van alles, dat dit boek bij uitstek geschikt is voor een ijskoude winteravond of een mistige zondagmorgen.

Rune Christiansen (1963) werd een belangrijke figuur in het Noorse landschap bij het verschijnen van zijn eerste dichtbundel in 1986. In 2014 brak hij door met De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman. Daarna verscheen Fanny en het mysterie in het treurende bos.