‘Zie het leven als een verhaal. Aan elk verhaal moet een einde komen, wil het vorm en betekenis hebben. Het zijn de lijken aan het eind, die de verhalen leven inblazen.’  [uit: ‘Aan de oevers van de Tafelrivier (Lucina, Andromedanevel, A.D. 2319)]

Recensie door Huub Bartman

Onder de intrigerende titel Ik ben een beul verscheen dit jaar bij uitgeverij Signatuur de eerste verhalenbundel van de Amerikaanse schrijver Rajesh Parameswaran in de vertaling van Adriaan Krabbendam. Het gaat om negen verhalen, ogenschijnlijk nogal verschillend van karakter, opbouw en thematiek, maar in werkelijkheid heel samenhangend. In alle verhalen gaat het om een ontmoeting tussen uitersten en juist daarin laat zich de liefde kennen. Een paar voorbeelden. In  ‘De gevreesde Bengaalse Ming’ koestert de tijger zijn oppasser in de dierentuin, maar als hij hem abusievelijk heeft gedood en het bloeden wil stelpen door het op te likken, ontdekt hij pas echt hoeveel hij van de mensen houdt; in ‘De vreemde carrière van dokter Raju Gopalarajan’ laat de ongeneeslijk zieke Manju zich ten einde raad aan haar eierstokken opereren door haar lieve, charlatanachtige echtgenoot, een oplichter die zich uitgeeft voor arts gespecialiseerd in vrouwenproblemen. Beiden gaan hun ondergang tegemoet; in ‘Ik ben een beul’, het titelverhaal, bereiken de geliefden elkaar pas als Margaret heel precies inzicht heeft gekregen in alle details van het werk van haar man, de beul.

Een telkens terugkerend thema is de vrijheid van het individu tegenover de beknellende banden van een benepen sociale moraal, bijvoorbeeld in de ‘Vier Rajeshes’, een verhaal met een soort graalmotief en, naar het lijkt, sterk autobiografisch; vrijheid van het individu tegenover gevangenschap, bijvoorbeeld in ‘Olifanten in gevangenschap (Deel een)’; vrijheid van het individu tegenover de alom aanwezige ogen van de geheime diensten die ons zeggen te beschermen tegen zogenaamde terroristen in het Orwelliaanse verhaal ‘Verslag van Agent 97-4702’.

Parameswaran is een echte Amerikaan met een onbegrensd geloof in de uniciteit van individueel talent zoals hij laat zien in het prachtige ‘Bibhutibhushan Malliks laatste storyboard’, waarin vakmanschap te kijk wordt gezet als het zich willen meten met echte genialiteit: prachtig en ontluisterend bovendien. Maar hij is ook een immigrant met oog voor hun accomodatieproblemen zoals blijkt uit het ontroerende ‘Demonen’.

Parameswaran is ook een schrijver die voortdurend op zoek is naar nieuwe perspectieven van waaruit hij een verhaal kan vertellen. Zo kiest hij soms voor het perspectief van de dieren zoals in ‘De gevreesde Bengaalse Ming’ en ‘Olifanten in gevangenschap’. Vooral dit laatste verhaal is experimenteel, aangezien zich hiervan meer dan de helft afspeelt in de voetnoten.  Maar ook in de ‘Vier Rajeshes’ kiest hij voor een verrassend perspectief, nl. dat van een vergeelde foto van een van zijn voorouders. Daarnaast probeert hij ook door een afwisseling in taalgebruik bepaalde effecten te bereiken. Zo laat hij de beul van het titelverhaal opzettelijk een beetje onbeholpen, kinderlijk praten, terwijl Agent 97-4702 juist weer heel ambtelijk formuleert.

Het moge duidelijk zijn dat Rajesh Parameswaran een bijzondere schrijver is, die een prachtig boek heeft geschreven. Sommigen vergelijken hem met Bret Easton Ellis vanwege zijn vermeende morbiditeit. Dit is echter verre van terrecht. Parameswaran is absoluut niet morbide in zijn verhalen, wel vaak bizar. Maar middels deze bizarre benadering weet hij vaak een grote ontroering teweeg te brengen. Eigenlijk is hij een romanticus.

Ik ben een beul

liefdesverhalen

Auteur: Rajesh Parameswaran
Vertaald door: Adriaan Krabbendam
Verschenen bij: Uitgeverij Signatuur
Aantal pagina’s: 360
Prijs: € 19,95