Recensie door Rosalie Koster

De titel Moorddiner van Mohana van den Kroonenberg doet vermoeden dat het om een thriller gaat. Maar niets is minder waar., want moorden worden er niet in gepleegd. Moorddiner is een verhalenbundel met korte, absurdistische verhalen waarin de werkelijkheid op zijn kop wordt gezet en niets is wat het lijkt. Elke vorm van realisme is overboord gekieperd en heeft plaats gemaakt voor een droomwereld waar uit het moeilijk ontwaken is. Haar verhalen doen denken aan vreemde en uitzinnige dromen waarin alles mogelijk is en ook nog logisch lijkt. Eenmaal ontwaakt is er van deze logica weinig over. Navertellen is bijna onmogelijk omdat de normale dimensies van ruimte en tijd doorbroken zijn.

Bizarre gebeurtenissen

Toch weet Van den Kroonenberg wat ze doet: zonder opsmuk en met grote souplesse weet ze haar woorden vorm te geven. En met het grootste gemak zuigt Van den Kroonenburg de ene na de andere bizarre en ongeloofwaardige gebeurtenis uit haar duim. Het is niet alleen deze moeiteloosheid die indruk maakt. Eveneens heeft Van den Kroonenbrug een eigen uitgesproken stijl waar vele schrijvers enkel van kunnen dromen.

Nu moet gezegd worden dat niet iedereen de charme van de verhalen in zal zien. Want de droomwereld die Van den Kroonenburg de lezer voorschotelt is geen fijne plek om te vertoeven. Het is er grimmig en kil. En de personages die de verhalen bevolken zijn stuk voor stuk underdogs; onbegrepen en genegeerd door de wereld om hen heen. Tot op het bot vernederd, maar met grote wilskracht proberen zij de bevestiging te krijgen waar ze naar smachten.

Zo lezen we in het verhaal Edwin in Wonderland de wanhopige strijd van Edwin. Edwin werkt al twintig jaar op hetzelfde kantoor waar hij een kamer deelt met de beeldschone Margaritha, die hem geen blik waardig gunt; in al die jaren heeft ze hem nog nooit aangekeken. Maar dan op een dag is Edwin het zat en doet wat hij al veel eerder had moeten doen.

Grip krijgen op de omgeving

Ook de man in het titelverhaal Moorddiner probeert grip te krijgen op zijn omgeving. Tijdens een familiediner hoopt hij dat zijn familieleden eindelijk oog hebben voor hem en zijn pasgeboren zoon. Maar ook deze poging is gedoemd te mislukken. Want hoe hard de personages ook hun best doen, gehoord worden ze eigenlijk niet. Niet voor niets bevinden zij zich in een absurdistisch universum; de essentie van hun bestaan is gebaseerd op verwarring en redeloosheid.

Maar bij verwarring blijft het niet. Van den Kroonenburg doet hier nog een schepje bovenop door gevoelens van  minderwaardigheid en ontevredenheid van de mens tot immense proporties op te blazen. Elk personage lijdt op zijn eigen manier maar uiteindelijk is voor elk hetzelfde gevoel van onvolkomenheid de basis van waaruit zij handelen. Dit verklaart waarom, hoewel telkens verschillend uitgewerkt, de verhalen zoveel op elkaar lijken. Ondanks dat is Moorddiner een intrigerende bundel.