Lee is bloedmooi, komt van een rijke familie en haar man verdient meer dan hij kan uitgeven. Ze noemt zichzelf een kosmopoliet, kent iedereen overal en geniet van al het goede dat het leven te bieden heeft. ‘Plastic geluk’ noemt haar vriendin Maya het.

Lee(g)
Lee is de hoofdpersoon in het boek. Haar meest opvallende gewoonte is dat ze steeds vertrekt. Dat heeft ze afgekeken van haar vader, die voor zijn baan meer in het buitenland zat dan thuis. Geheel volgens het Elektracomplex kiest Lee voor een man, Oscar, die op haar vader lijkt. Ook Oscars bankrekening is van Olympisch niveau en ook hij reist voor zijn werk de hele wereld over. En Lee reist met hem mee. Dan wonen ze weer een tijd in Brazilië, gevolgd door een paar jaar in Maleisië om uiteindelijk voor een periode in Thailand te blijven.
Voor de buitenwereld lijkt haar leven perfect, maar Lee voelt zich doelloos. Ze mist iets in de mensen die ze ontmoet en de gesprekken die ze voert. Ze mist iets in haar leven.

Moeder India
Het boek is opgedeeld in drie delen. Het eerste deel heet Moeder India,  naar het land waar ze deze keer naar afreizen voor Oscars baan. Over deze bestemming is Lee minder enthousiast. De mensen zijn arm en de straten vies; ze vindt het maar niets. Ze sluit zich op en sluit zich af in haar te luxe landhuis, ver van alle ellende. Ze verveelt zich. Haar dagen voelen lang en leeg.

De vriendschap
In het tweede deel van het boek ontmoet Lee Maya en dit betekent een omslag in haar leven. Maya laat haar de spirituele kant van New Delhi zien. Via Maya komt Lee in een sloppenwijk terecht waar ze leert mediteren. Wekenlang staat ze om vier uur ’s ochtends op en mediteert de dag weg. Maya maakt Lee deel van haar ‘project’. Haar project bestaat uit het helpen van vrouwen die slachtoffer zijn geworden van vrouwenhandel. Ze wassen de vrouwen, geven ze schone sari’s en een tweede kans.
Zo spontaan als Maya in Lee’s leven verschijnt, zo abrupt verdwijnt ze ook weer. Maar Lee zet het werk met de vrouwen voort. Ze brengt ze naar een tempel en besluit daar zelf ook te blijven.
Het moment dat Maya ten tonele verschijnt, raakt zowel Lee als de lezer de grip op de werkelijkheid kwijt. Wat is er allemaal aan de hand met Lee, en wat en vooral wie is nog echt?

Het experiment
Dan het laatste deel van het boek: Het experiment. Na vier jaar in de tempel besluit Lee dat het tijd is om naar huis te gaan. Ze gaat terug naar Amsterdam, maar het duurt niet lang voordat het weer misgaat met haar. Ze kiest de weg naar ultieme verlossing: sallekhana. Langzaam bouwt ze haar eten en drinken af tot ze zal sterven. Een geritualiseerde vorm van zelfmoord volgens de rituelen van het Jaïnisme. Terwijl Lee tussen twee werelden in zweeft, blijkt ze er nog niet klaar voor te zijn om op te geven. Ze wil nog één keer terug naar India. Één laatste zoektocht naar Maya.

Diepgang is zoek
De schrijfster, Marte Kaan, woont zelf in New Delhi. Ze geeft mooie en rake omschrijvingen van het land en de mensen die er leven:

‘…. Mannen duwden platte karren met daarop groente en fruit, plastic zakken gevuld met noten, vuilnis, balen stof en oud papier… Uitgemergelde koeien en geiten met groteske Bijbelse koppen scharrelden tussen het vuilnis… Kinderen zaten in hun blote billen langs de weg en veegden de slaap uit hun ogen.’  

Zo uitgebreid als sommige scènes worden beschreven, zo karig wordt het volgende beeld geschetst. Soms worden belangrijke details of interessante passages naar de achtergrond geschoven. Dit zorgt voor veel verwarring tijdens het lezen van het boek. Ook het tijdsverloop is erg vaag. Vaak wordt slechts tussen neus en lippen door genoemd dat het nu zo veel jaar verder is. Dit maakt het verhaal warrig en zorgt voor de nodige herlezing van bepaalde stukken tekst.

Dat niet elk beestje bij zijn naam wordt genoemd, geeft het verhaal ook iets spannends. Lee: een vrouw die alles heeft, maar niet tevreden is. Ze lijkt te intelligent om zo’n oppervlakkig leven te leiden en daarom wekt zij als personage een lichte irritatie op. Wat is er toch met haar aan de hand? Op bepaalde punten in het boek zorgt de minimale informatie voor een fijn onheilspellend gevoel, maar meestal werkt het niet in het voordeel van het boek. Zo blijven de beweegredenen van Lee vaag. Op deze manier krijg je als lezer het gevoel dat je de hoofdpersoon niet goed leert kennen. Dit is jammer, want zo blijven ook de beweegredenen van de schrijfster, en de boodschap die zij wil overbrengen, onduidelijk. De diepgang waar Lee zo naar op zoek is, is in het boek niet te vinden.