Recensie door Margo Zuidema
Op het eerste gezicht lijken het willekeurige mensen, de personages uit de verhalenbundel van Marian Boyer. Maar er is een bindende factor; alle hoofdpersonages wonen aan, of bezoeken het plein met de fontein. Het plein in het kleine stadje in de verhalenbundel Een kleine storm van Marian Boyer is ‘het punt waarop levens samenkomen, zich kortstondig verknopen en weer uiteen gaan, om geen andere reden dan dat het plein ze daar heeft gebracht’, laat Boyer een personage in haar verhalenbundel zeggen.
In de bundel Een kleine storm staan negen korte verhalen over bijzondere momenten in het leven van bewoners of bezoekers van het plein: een kioskeigenaar die een tijdje terug zijn vrouw verloren heeft, twee anorectische meisjes, een vrouw die als escortdame werkt, een eigenaar van een Grieks restaurant, twee voormalige kindsoldaten die spullen verkopen op de weekmarkt op het plein, een dochter van een alcoholica, een jonge vrouw die op het kind van haar vriendin past, een jong meisje uit een chaotisch gezin en een zwerfster die elke dag bij de fontein zit.
Naast de centrale locatie is er een thematische overeenkomst tussen de verhalen. De personages zijn kwetsbare mensen, die in hun omgeving de nodige ellende hebben meegemaakt; zoals het overlijden van een partner, hebben een aan alcohol verslaafde moeder of hebben een oorlog meegemaakt. In ieder verhaal komt voor het hoofdpersonage van dat verhaal een moment dat er een belangrijke beslissing genomen moet worden. Vaak wordt een niet alledaagse keuze gemaakt. Ook zijn de gebeurtenissen soms bizar en vervreemdend.
Een verhalenbundel over bewoners van een stadsplein; een prachtig gegeven! Maar helaas zijn niet alle verhalen even overtuigend. Bijvoorbeeld: waarom is de lappenvrouw zwerfster geworden? Wat is haar achtergrond? Is een niet werkende fontein op dat moment nu echt het belangrijkste in het leven? Ook blijven de beweegredenen van de eigenaar van het restaurant en het blinde meisje en haar moeder en Daphne erg vaag.
Sommige figuren zijn bijzonder knap geschetst, met een paar zinnen is een rake typering neergezet. “Marthe is lid van een contactgroep op internet die informatie uitwisselt over de opvoeding van kinderen van nu. Ze zit uren achter de computer en vergeet dat ze soep zou opzetten of luiers kopen.” […] “Over haar ouders bijvoorbeeld: waarom ze van die blikken werpen naar elkaar, alsof ze ieder moment met een speer kunnen gaan gooien.”
Ontroerend is de passage over de kioskeigenaar: “Hij heeft de foto van zijn vrouw met haar gezicht naar de zon gezet en vlak voor hij wegging weer omgedraaid, zodat ze naar de ondergaande zon zou kijken als hij thuiskwam. En straks zal hij zijn tas in de hal zetten en samen met haar naar dezelfde zon kijken, precies als toen ze nog leefde.”
Boyer gebruikt niet alledaagse omschrijvingen: “De laffe kou die hij in haar achterliet”, “Spullen zijn verlengstukken van de bezitter”, “De doden zijn de doden niet die ze waren tijdens hun leven”. Maar niet alle beeldspraak is overtuigend: “In een parallelle werkelijkheid, die tot zijn spijt de echte heette”, “Tom zag muren als kauwgum achter zijn vingers wijken”, Een laurierstruik wordt Daphne niet”.
Marian Boyer, 1954, actrice, regisseuse en schrijfster van 14 toneelstukken, debuteerde in 2001 met de roman Het engelentransport. In 2005 schreef ze Fantastisch lichaam, een roman waarin de schrijfster haar ervaringen met het overwinnen van de ziekte kanker verwerkte.
Na twee romans komt Boyer nu met een verhalenbundel. De schrijfster zegt zelf een liefhebster van het korte verhaal te zijn. Zij vindt een verhalenbundel goed in onze hectische tijd passen: “Perfect om te lezen voor het slapen gaan of voor een treinreis. En interessanter dan de tv!” Verder ontbrak het haar ook aan tijd en spankracht om een hele roman te schrijven.
Een kleine storm is een aanrader voor de liefhebber van het korte verhaal. De bundel bevat prettig leesbare verhalen, die ervoor zorgen dat de lezer nooit meer onbevangen naar een stadsplein kijkt.
