In april is van Jan Wijnen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam de verhalenbundel Verkleurde tijd verschenen, al weer de vierde van zijn hand sedert zijn debuut in 2004. Wijnen is een zeer goed schrijver, die zijn verhalen zorgvuldig componeert en beschikt over een uitgebreid arsenaal stijlmiddelen om zijn verhalen spannend te houden. De kwaliteit van alle verhalen staat op een hoog niveau. Hoewel Verkleurde tijd een verhalenbundel is, heb je sterk de neiging door te lezen en het in één adem uit te lezen.

Het eerste verhaal, ‘los Holandeses’, gaat over een echte loser, een afkickende junkie, die terugkijkt op zijn leven en zich spiegelt aan zijn burgerlijke, want succesvolle broer. Er rest hem niets anders dan drank en wrok, zich krampachtig vastklampend aan zijn anti-burgerlijk gevoel voor eigenwaarde, terwijl hij zichzelf in zijn dromen ziet dansen als tangoster samen met Elly, de vrouw van zijn broer. De bundel ontleent ook het motto aan dit verhaal, nl. de woorden van de Argentijnse zanger Carlos Gardel (1890 – 1935): ‘Volver, Volver’, ’Ik kom, liefste, ik kom terug’.

Het tweede verhaal, ‘Maak een foto van me, alsjeblieft’, gaat over een getalenteerd fotograaf, die een reportage heeft gemaakt over een natuurramp in Colombia. Daar heeft hij een foto gemaakt van een meisje dat al 55 uur bekneld ligt onder het puin. Met deze foto zou hij een goede kans hebben gemaakt op de World Press Photo, aldus zijn vriendin Anna, maar hij publiceert hem niet. In dit sublieme verhaal raakt Wijnen aan zoveel absurde kanten van het leven, dat het je bijna gaat duizelen.
Alleen om dit korte verhaal al is Wijnen een geweldige schrijver. ‘“Je moet de wereld door een andere bril bekijken,” zei  Anna. “Dat meisje was heus niet langer blijven leven als je haar niet vereeuwigd had.” “Vereeuwigd’’, bauwde hij haar na. Hij zag de pijn op haar gezicht. Het was niet alleen het verdriet om zijn woorden, het was haar persoonlijke pijn, de pijn van hun relatie.’

Het derde verhaal, ‘Goede doelen’, is ook weer zo’n juweeltje, waarin in kort bestek verschillende aspecten van de eenzaamheid worden belicht. ‘Alles ontglipt hem de laatste tijd. Hij doet wat hij kan, voor zijn dochter, zijn vrouw, zijn kleindochter, maar wie is er voor hém?’ Prachtig hoe Wijnen speelt met de verlangens van de hoofdpersoon ten aanzien van degene die er wel voor hem is, nl. zijn hulp in de huishouding, een zwarte vrouw uit Afrika. Eigenlijk schaamt hij zich voor zijn sexuele verlangens ten aanzien van haar. Hij vindt het plat en ordinair daaraan toe te geven, maar toch…… !

Het vierde verhaal, ‘Het schilderij’, is mooi, maar in zijn thematiek wat geconstrueerd.

Het vijfde verhaal, ‘De gelieven’, gebaseerd op een strofe uit een gedicht van J.C. Bloem, leest heerlijk weg. Het gaat over vrienden die terugblikken op hun ‘ruige, jonge en artistieke jaren’, maar van wier dromen weinig is terechtgekomen.

Het zesde verhaal, ‘Iets met woorden’, is een ode aan de geschiedenis. De ongeneeslijk zieke Adrie wordt vanwege de begrafenis van zijn vader gedwongen terug te kijken op hun turbulente relatie en zijn relatie met de rest van zijn familie. Een klassiek thema, maar aangrijpend verwoord.

Het verhaal, ‘Goudman, wie is dat’, sluit de bundel af.  Dit is een mooi, tragi-komisch verhaal over de breekbare hulpeloosheid van een oudere man in het ziekenhuis, die op zijn kamer opgezadeld wordt met een Vlaamse kletsmeier als buurman, maar uiteindelijk aan deze zelfde kletsmeier zijn leven te danken zal hebben.

De korte verhalen van Jan Wijnen lijken steeds iets langer te worden, alsof hij bezig is te groeien naar een grote roman. Voorlopig blijft hij een van de beste korte verhalenschrijvers van dit moment in Nederland. Een gegarandeerd leesplezier.

Verkleurde tijd

Auteur: Jan Wijnen
Verschenen bij: Uitgeverij Nieuw Amsterdam
Aantal pagina’s: 176
Prijs: 17,95