Grootheden die van hun voetstuk vallen, spreken tot de verbeelding. Alexander Laszlo, een van de twee hoofdpersonen van Jamal Ouariachi’s nieuwe roman Een honger, verwerft bekendheid als ontwikkelingswerker, maar valt in ongenade als hij door een van zijn Ethiopische adoptiekinderen wordt beschuldigd van seksueel misbruik. In een poging tot eerherstel vraagt hij zijn ex-vriendin Aurélie een boek over zijn leven en ideeën te schrijven.
Dit gegeven vormt de basis van een complexe, gelaagde roman, waarin heen- en weer wordt geschakeld tussen de relatie van Alexander en Aurélie, hun ontmoeting in Ethiopië en het onvermijdelijke weerzien van de twee, tien jaar later. De energieke, onvermoeibare Laszlo blijkt te zijn veranderd in een gedesillusioneerde, oude man, die zijn hoop heeft gevestigd op de memoires waarmee hij zijn goede naam wil terugkrijgen. Met zijn pleidooi voor ‘een bepaalde mate van pedofilie’ in de samenleving stelt hij niet alleen de hysterische angst voor pedofielen aan de kaak, maar pleit hij ook voor een vrijzinnige, libertaire omgang met de seksualiteit van kinderen en seksualiteit in het algemeen. Hoewel er op Laszlo’s betoog veel valt aan te merken, getuigt het van lef dat Ouariachi dit gevoelige onderwerp durft aan te snijden.

Interessanter dan de aandacht voor pedofilie in Een honger zijn de hoofdstukken waarin studente en journaliste Aurélie centraal staat. Wanneer zij als student psychologie in 2003 de charismatische ontwikkelingswerker Laszlo in Ethiopië leert kennen, is haar verliefdheid zo groot, dat ze alleen met ontzag naar hem kan opkijken. Tien jaar later, wanneer Aurélie een burgerlijk bestaan heeft opgebouwd met kind, vriend en redactiewerk, kijkt met ze met nuchtere ogen naar de man die zij als studente zo had geïdealiseerd. Met de beschrijving van de hectiek van haar bestaan, de twijfels, de irritaties, de verwachtingen en teleurstellingen, het schakelen tussen het echte leven en de sociale media, geeft Ouariachi een treffend beeld van de tijdsgeest. Aurélie worstelt met haar verschillende, vaak tegenstrijdige rollen: die van de verzorgende ouder, de liefhebbende partner, de presterende werknemer en het naar zelfontplooiing verlangende individu. Zo heeft ze aanvankelijk geen zin om aan een boek mee te werken waarin haar ex-vriend zijn controversiële ideeën over pedofilie uit de doeken wil doen, maar stemt ze toch in uit ambitie en nieuwsgierigheid. De combinatie van een sterk psychologisch inzicht en een ontvankelijke, kritische houding tegenover de maatschappelijke realiteit maakt Ouariachi tot een relevante auteur.

Maar Een honger is meer dan een romance tussen een naïeve studente en een oudere, charmante ontwikkelingswerker, die elkaar tien jaar later treffen in een ongemakkelijke situatie. Ouariachi speelt met woorden en stijlen, wisselt voortdurend van vertelperspectief, levert commentaar op bekende boeken en schrijvers (Hemingway, Palmen) en schetst een gedetailleerd en overtuigend beeld van de hongersnood in het Ethiopië van de jaren tachtig.
Deze rijkdom heeft echter een nadeel: een gebrek aan eenheid. Ouariachi heeft veel materiaal in deze roman willen verwerken, dat allemaal vrij uitvoerig wordt behandeld. Daardoor is het moeilijk om als lezer de belangrijkste verhaallijn in het oog te houden. Bovendien geven de vele filosofische en literaire uitweidingen het boek een tamelijk cerebraal karakter, wat de emotionele zeggingskracht soms in de weg staat. Niettemin heeft Jamal Ouariachi met Een honger een rijke, ambitieuze roman geschreven, die ondanks zijn soms hoogdravende karakter een aanwinst is voor de Nederlandse literatuur.

Een honger 

Auteur: Jamal Ouariachi
Verschenen bij: Uitgeverij Querido
Aantal pagina’s: 592
Prijs: € 19,99