Enkele jaren na De buitenkant van Meneer Jules schreef Diane van Broeckhoven een vervolg met de titel: Reiskoorts, een verhaal voor onderweg. Hoofdpersonage Alice is weduwe en droomt steeds vaker over vroeger. Over Parijs bijvoorbeeld, waar ze tijdens haar huwelijksreis met Jules was. En hoewel ze gezworen heeft nooit meer zonder Jules op reis te gaan, trekt ze op een dag in april de stoute schoenen aan en bestelt een retour met de Thalys naar Parijs, vast van plan het pension op te zoeken waar ze verbleven. Maar eenmaal in Parijs zinkt haar de moed in de schoenen en brengt ze de rest van de dag door in een cafeetje dicht bij het Gard-du-Nord.
Haar volgende uitstap is dichter bij huis: op aandringen van haar zus (ook weduwe) gaat ze in september een weekje mee naar Oostende. Maar het klikt niet tussen de zusters, ze zijn elkaar ontgroeid. Als haar zus er alleen op uittrekt voor een wandeling pakt ze haar koffer en schrijft een excuusbriefje. “Bedankt voor alles, ik zal het nooit vergeten. Maar ik wil naar huis. Samen zijn met iemand, zelfs mijn eigen zuster, maakt me heel alleen.” Het hoofdstuk Antwerpen (maart) speelt zich af in de omgeving van haar woning. Ze trekt een poosje op met een andere alleenstaande vrouw, die kort daarvoor haar zeer bejaarde moeder verloor. Met de auto doen ze samen boodschappen en bezoeken samen de begraafplaats. Maar al snel ontstaat er wrevel: “De twee vrouwen waren te oud en te star geworden voor nieuwe vriendschappen. Ze verstikten elkaar in de plots opflakkerende verbondenheid en overtroefden elkaar met hun gemis.”
Daarbij was de een gevormd door de taaie weerstand die ze moest bieden tegen een veeleisende moeder en de ander door de aanpassing aan de wensen van haar Jules. Als Alice door een onenigheid met haar vriendin niet meer met de auto mee mag, verlaat ze stoer haar huis om aan haar inmiddels ex-vriendin te tonen, dat ze het ook wel alleen redt. Maar in de tram beseft ze hoe oud en stram ze is: ze stapt niet eens meer uit en maakt een rondje tot ze weer bij haar halte is, dromend van de tijd, dat ze nog kwiek het balkon af sprong. Haar vriendin Yvonne is bij voorbaat kansloos als ze probeert Alice over te halen om in mei mee te gaan naar Benidorm. En in het laatste hoofdstuk Wonderland (december) beginnen droom en werkelijkheid door elkaar te lopen en wordt duidelijk dat Alice naar haar laatste reis verlangt.
Uiteraard is dit alles niet zo nuchter beschreven als hierboven. De sfeertekening is pakkend, je ziet de stuntelende, eenzame vrouw voor je. Je voelt haar wanhoop en eenzaamheid. Met weinig woorden schildert Diane Broeckhoven situaties en gevoelens, zonder ze ook maar een moment dramatisch te maken. Zo Nederlands, dat ik even verbaasd was, dat Alice niet vanuit Amsterdam met de Thalys vertrok…. Een ontroerend boekje, dat ook heel goed gelezen kan worden zonder De buitenkant van Meneer Jules te kennen. Een aanrader.
