De haren die slechts dertig dagen boven de bovenlip van Arjen van Lith (o.a. publicist en televisiemedewerker) kans kregen tot snor uit te groeien, zijn allesbehalve onopgemerkt gebleven. Hun opmars tot snor werd destijds in een blog gevolgd dat niet lang geleden als logboek in zakformaat in de handel verscheen. De dertig dagen werden vervat in evenzovele korte hoofdstukjes met bij iedere dag een nieuwe foto voor de meest recente update van het groeiproces. De snor doet Van Lith zich mannelijker voelen. ‘Ik kan wel wat mannelijkheid gebruiken,’ bekent hij zelf. Maar veel gelegenheid daarvan blijk te geven is hem niet gegund, want hij lijkt weinig minder dan een dagtaak te hebben aan het verlenen van ‘intensieve kraamzorg’ aan zijn kwetsbare snor. Wordt deze in zijn eerste dagen nog als ‘conceptueel’ gekenschetst, die beginnende snor is al wel meteen zijn werk gaan doen. Het langzaam meeveranderende zelfbeeld van zijn drager is het eigenlijk onderwerp van dit boekje.

Waar er van iedere vorm van gezichtsbeharing een verhullend werking uitgaat, is de snor van deze auteur voor hem juist aanleiding om zichzelf bloot te geven. De lezer wordt geen cultuurhistorisch exposé over de snor opgediend, maar maakt een frisse duik in het persoonlijke leven van de auteur. Zo houdt Van Lith de lezer niet onkundig omtrent zijn visie ter zake genitale beharing, maar ook over de moeizame verhouding tot zijn eigenzinnige tweelingzus en zijn aan chemokuur onderworpen moeder krijgt men een en ander te lezen.

Het moet gezegd dat het boekje vlotter leest dan zijn snor wil groeien. Van Lith pakt bij vlagen onderhoudend uit in dit niemendalletje. Met de nodige ironie trakteert hij de lezer op enkele hilarische scènes. Zo wordt niet alleen alles tot en met een wellness-behandeling uit de kast gehaald om zijn snor tot wasdom te laten komen, zelfs zijn bepaald niet kinderachtige garderobe dient te worden aangevuld omwille van zijn nieuw verworven uiterlijk. Binnen luttele dagen wordt een totaal aan snorgerelateerde aankopen van € 1.900 – ‘ik zou willen dat ik een goedkopere smaak had’ – via zijn zakelijke rekening gedaan, omdat zijn snor inmiddels ook werkgerelateerd is geworden. Benieuwd hoe dat bij de fiscus valt. Gaan we in de toekomst meer besnorde schrijvers tellen?

Onder het motto ‘alle revoluties beginnen klein’ probeert Van Lith zo zelfverzekerd mogelijk zijn plaats als snordrager op te eisen. De weerstand en onbegrip waarop hij in zijn omgeving stuit, worden onderkoeld genoteerd. Zo schrijft Van Lith over een ontmoeting met een vriendin in een supermarkt: ‘bij de groenteafdeling vertelde ze me dat ze niet naar mijn snor kon kijken zonder onvrijwillig urineverlies. Toen wist ik dat ik het maximale uit mijn snor had gehaald.’ Het kleine opblazen tot grote proporties is een bekend komisch procédé dat veel toepassing vindt onder columnisten. Dit boekje is dan ook niet meer dan een verzameling persoonlijk getinte columns over ’s mans snor. Much ado about nothing. Ondanks een uitstapje naar Limburg, een skypesessie met zijn vriend in Texas en een bezoekje aan een allochtone kapperszaak blijft het allemaal dicht bij huis. De snor gaat niet zijn eigen weg zoals bijvoorbeeld de Neus bij Gogol.

Op het moment dat men zich afvraagt waar de schrijver het nu nog over kan gaan hebben met zijn snor is het einde nabij. Deze snor moet er namelijk – spoiler alert- na 30 dagen aan geloven. Met de veronderstelling dat de snor debet is aan de doorzettende kaalheid op zijn schedel, is het doodvonnis van het haar onder zijn neus getekend. Het einde is daarmee een tikkeltje onbevredigend, als wanneer men op de laatste bladzij leest dat het allemaal maar een droom is geweest.

Mijn Snor is een aangename lectuur. Zal ook goed in de smaak kunnen vallen bij wie weinig met boeken heeft. Maar het moet gezegd dat het pluspunt ook in zijn beperkte omvang zit. Een snor die een langer leven beschoren is, zou andere koek zijn.

Mijn Snor

Auteur: Arjen van Lith
Verschenen bij: Uitgeverij De Harmonie
Aantal pagina’s: 160
Prijs: € 15,-