Vakantierubriek – een persoonlijke top 3

Anky Mulders

door Anky Mulders

Een top drie uit de wereldliteratuur over: Huwelijksleed

1. Anna Karenina – Leo Tolstoi (1877) De gebeurtenissen in deze klassieke roman over de onmogelijke liefde tussen de getrouwde Anna Karenina en de vrijgezel Graaf Vronski zijn na meer dan honderddertig jaar nog steeds invoelbaar. Aldoor opnieuw uitgegeven en herhaaldelijk verfilmd zijn kijkers en lezers getuige van liefde, hartstocht, hypocrisie, sociaal gedrag en modeverschijnselen in het Rusland van het einde van de negentiende eeuw, waarin de liefde uiteindelijk het onderspit delft.

2. Dagboeken – Frida Vogels (vanaf 2005) Met pijnlijke precisie beschrijft Vogels haar innerlijke conflicten waarvan de uitkomst eigenlijk een echtscheiding zou moeten zijn. Zij voelt zich onbegrepen door haar man en is niet in staat iets aan haar seksueel onvermogen te veranderen. Anderzijds hebben zij en haar man elkaar intellectueel veel te bieden. Als twee individuen blijven zij zoeken naar mogelijkheden om hun samenzijn behalve draaglijk ook nog een beetje aangenaam te maken.

3. Stoner – John Williams (2012) Waar bij Tolstoi en Vogels geworsteld wordt met de bindende banden van het huwelijk, laat Williams zijn Stoner het huwelijksleven gelaten ondergaan. Min of meer gelukkig in zijn werk – hij doceert Engels aan een Amerikaanse universiteit – komt Stoner zelden in opstand tegen zijn vrouws regime en neemt hij niet alleen voor lief dat zij hun dochter van hem vervreemdt maar ook dat hij zowel uit de slaapkamer als van zijn werkkamer verdreven wordt.

Recent

Literair Nederland - 10 jaar geleden

03 april 2013

Vrijheid is opgelegde keuzes van de hand wijzen
Recensie door Adri Altink

‘Veel kennis is waardeloos zodra ze losstaat van de verdeling van kracht, ook al is ze formeel waar.’ In de volgende zin maakte Adorno duidelijk wat hij bedoelt: ‘Als een geëmigreerde arts zegt: “Voor mij is Adolf Hitler een pathologisch geval”, zal de klinische diagnose zijn uitspraak misschien uiteindelijk wel bevestigen, maar de wanverhouding tussen zijn uitspraak en het objectieve onheil dat in naam van deze paranoïcus in de wereld wordt aangericht, maakt de diagnose belachelijk, waarmee de diagnosticus zichzelf alleen maar de hoogte in steekt’.