Voor me zat een jongen met een petje. Hij was verreweg de jongste in een publiek van grijsaards en kaalkoppen dat op deze natte en herfstige zaterdagmiddag naar de boekpresentatie van dichter Co Woudsma was gekomen. Ik dacht even dat de jongen er tegen zijn zin of onder dwang zat.
Tussen de voordrachten en muziekmomenten door zond zijn moeder met haar ogen en glimlach bemoedigende signalen naar hem. Later zag ik hem toch vrolijk stralen toen het notabene zijn moeder was die uit het publiek opstond om het zogeheten eerste exemplaar van de dichter in ontvangst te nemen. Of misschien straalde hij al de hele tijd, dat weet ik eigenlijk niet, want ik zat, als gezegd, direct achter hem en ik zag alleen de achterkant van zijn petje (dat eigenlijk de voorkant was maar dan achterstevoren opgezet).
Het was een vrolijke presentatie. Op de eerste verdieping van boekhandel Broese was een hoekje vrijgemaakt voor een halve cirkel aan opklapbare stoelen, een tafel met bundels en een beeldscherm. Natuurlijk vertelde Co zijn vaste grap over Weesp. Er gebeurt daar zo weinig, dat het de plaatselijk krant verleidde tot de kop, Man valt bijna van fiets.
Zeven jaar zitten er tussen zijn vorige bundel, Hoogste zomer, en zijn nieuweling, Zolang de stad maar vrolijk is. Het is een bundel met intieme en pakkende poëzie:
‘KIJKJE
Open de kast, dan zie je heel mijn leven,
verborgen in mijn traag bestaan gebleven.
Je kunt in stapels witte onderbroeken
naar onvergankelijke vlekken zoeken.
Ik ben een leefeenheid met veel gebreken:
zakdoeken, sokken liggen ongestreken.
Het vrolijk spel uit verre jongensjaren
kwam in bestofte dozen tot bedaren.
En afgepeigerd door verbeelde feesten
slaapt op een schap mijn harem knuffelbeesten.
Gesloten is het aanzicht weer normaal:
een openbare deur, grijs en egaal.’
Er vormt zich na afloop een rij aan mensen voor een handtekening. Als ik de tafel nader zie ik naast Co een van de twee Buurmannen van Buurman en Buurman op zijn tafel staan. Het lijkt verdorie wel de Buurman die ik aan mijn sleutelbos heb hangen, die ene waar de meeste verf, door wrijving in mijn broekzak, vanaf is. Ik tast in mijn zakken en vind wel mijn sleutels maar niet mijn Buurman. Welke tovenaar kreeg hem bij Co op tafel? ‘Een boekhandelaar vond hem op de grond,’ zegt Co. ‘Ze vonden hem wel passen bij mij.’ Hij gelooft me in eerste instantie niet als ik zeg dat Buurman van mij is. Maar ik draai Buurmans kopje met gemak in het schroefje dat aan mijn sleutelbos bungelt. Daarna draai ik Buurman weer los en zet hem terug naast Co op tafel. Het voelde namelijk, alsof ik hun anders iets ontnam – ze hoorden dit signeren samen door te brengen.
De jongen met petje wist dat het Pat was. Buurman Pat, niet Mat. Co mailde me erover. ‘Ik zag tot mijn ontzetting dat je was verdwenen zonder Buurman mee te nemen! Ik durfde hem me niet toe te eigenen en heb hem op de tafel laten staan.’ Hopelijk staat hij daar nog steeds of keert hij terug bij volgende schrijvers die in Broese komen signeren.
Zolang de stad maar vrolijk is / Co Woudsma / 64 blz. / Uitgeverij Magonia
Op YouTube wordt het gedicht Kijkje gezongen door Ymkje de Boer
Eric de Rooij schrijft tweewekelijks een column voor Literair Nederland. Zijn debuutroman De wensvader verscheen in 2020 bij uitgeverij kleine Uil. Onlangs verscheen daar zijn tweede roman Augustus.
