Oogst week 49 – 2018

Amsterdammers kennen de naam Bicker natuurlijk. Het is de naam van een invloedrijk geslacht dat generaties lang in het bestuur van Amsterdam zat.

Over één van hen, Jan Bernd Bicker, heeft Mariëlle Hageman een boek geschreven. Zij omschrijft het boek als ‘het enerverende persoonlijke verhaal van Jan Bernd Bicker, een van de grondleggers van de Nederlandse democratie, en tegelijk een geschiedenis van Europa en Amerika in de tijd van Verlichting en revolutie.’

De geschiedenis volgens Bicker begint op 15 oktober 1787 als Jan Bernd Bicker Amsterdam ontvlucht, samen met zijn vrouw en negen kinderen. Overal in de Nederlandse Republiek wordt gevochten en geplunderd. Bicker is er niet meer veilig. De democratische revolutie waarvoor hij zijn positie als stadsbestuurder, zijn voorname familie en zijn thuis op het spel zette is mislukt.

Zeven jaar zullen zij rondtrekken van avontuur naar avontuur door een woelig Europa. Ook als hij ten slotte plaatsneemt in het allereerste gekozen Nederlandse parlement blijkt zijn strijd nog niet gestreden. Zijn belevenissen – grote historische gebeurtenissen en alledaagse voorvallen – beschrijft Bicker in talloze dagboeken, memoires, brieven en officiële documenten.

Toneel- en scenarioschrijver Nathan Vecht staat bekend om zijn satirische stukken en puntige en snelle dialogen.
Bij uitgeverij De Harmonie heeft hij het ‘tekstboek’ Aqarium uitgebracht, een zwarte komedie over privacy. Het begint als een toneelstuk:

plaats
een stad in het westen

tijd
de nabije toekomst

personages
BRIGIT
WALTER, partner van Brigit
DORIS
RUDI, partner van Doris

‘Televisiepresentatrice Birgit en haar jongere geliefde Walter betrekken hun nieuwe appartement. Nog voor de verhuisdozen zijn uitgepakt, staan de buren op de stoep. De buurman doet iets bij de inlichtingendienst, maar wat, daar kan hij niets over loslaten. Wat begint als een onschuldige ontmoeting, verandert al snel in een nachtmerrie.’

In de NRC verscheen afgelopen jaar een serie columns geschreven door Floor van Liemt (21), een studente die van de ene op de andere dag haar leven op de kop ziet staan. Ze krijgt te horen dat ze chronische longkanker en weinig uitzicht op behandeling heeft.

Uit een van de columns: ‘Bij mijn ouders in Twente gaat het elke dag slechter met me. Mijn rechterflank doet veel pijn en ik ben sinds het begin van de onderzoeken al kilo’s afgevallen. Maar wel eindelijk maatje 36. Ziektewinst noemt mijn tante dat, die er is om mij te helpen verzorgen. Ik vind het een geinig woord en gebruik het zo vaak als ik kan om mezelf een beetje te troosten.’

Het loopt gelukkig anders. Vier maanden later schrijft ze over een bezoek aan de dokter: ‘“Het ziet er erg goed uit, Floor”, zegt hij, terwijl hij door de beelden op het computerscherm scrolt. Ik kan het met mijn eigen ogen zien: ik ben bijna helemaal schoon, op wat vlekjes van littekens na. Met een grijns van oor tot oor kijken mijn ouders en ik elkaar aan. Als we even later de spreekkamer uitlopen, zijn we alle drie in tranen van geluk.’

In Witte raaf heeft ze haar ervaringen beschreven. Realistisch en ondanks het onderwerp ook met humor en zelfspot.