Oogst week 45

‘De dingen hebben jou nodig / om gezien te kunnen worden’, dichtte K. Schippers.

Wij hebben Schippers nodig om dat te zien:

‘We krijgen een nieuw aanrecht. Liever hielden we het oude, van graniet. De koelte als je er met je hand overheen strijkt en dan al die handen in de jaren voor ons. Het is een oud huis, uit 1905.
De plankjes en de messen, de tomaten, het varkensvlees, al het voedsel dat een gezin in een eeuw heeft gegeten. Emmers van zink, plastic, lepels van email, waarin van die zwarte plekjes zijn gebutst. Geen pan of vork heeft een kerf in het graniet achtergelaten.

De zwart-witte stenen in de gootsteen zijn zo geteisterd, dat ze vervangen moeten worden en dan gaat het aanrecht er ook aan. Anders lekt het naar de buren.’

Dit zijn de eerste regels uit het ‘Zachte bonk, eerste flirt’ uit Tot in de verste hoeken, de nieuwe essaybundel van K. Schippers met oude en nieuwe verhalen over zijn jeugd, de bevrijding, de eerste flirt of de films van schrijver Georges Perec.

‘Biografieën over mensen die deugen, – en dat is door de bank genomen toch het soort dat het tot een biografie brengt – halen het qua spanning niet bij biografieën over mensen die niet deugen, vooral als algemeen wordt gedacht dat ze wel deugen.’

Dit citaat staat op de website van Nelleke Noordervliet. Het maakt nog nieuwsgieriger naar haar nieuwe roman over een vrouwelijke ex-minister die het verzoek krijgt mee te werken aan haar eigen biografie. Dat wil ze niet. Ze voert een aantal weerspannige gesprekken met haar aspirant-biografe, maar herinneringen dringen zich steeds meer aan haar op. Wat wil ze per se niet kwijt aan de biografe? Wat is te persoonlijk? Wat is te pijnlijk? In een reeks sleutelscènes voert Nelleke Noordervliet haar hoofdpersoon terug naar de jaren zeventig-tachtig, naar Suriname en kijkt ze naar haar rol als dochter, echtgenote, vriendin, politica, publiek figuur. En moeder.

Een foto van een jonge Arnon Grunberg siert het omslag van de nieuwe privé-domein uitgave Aan nederlagen geen gebrek. De auteur heeft de afgelopen week in tal van tv- en radioprogramma’s kunnen vertellen over zijn jeugdige besluit om zijn middelbare school niet af te maken en zijn toenmalige wens om acteur of toneelschrijver te worden. En over hoe het hem verder is vergaan. In de brieven en documenten in Aan nederlagen geen gebrek lezen we over dat besluit, zijn onbeantwoorde liefdes en een enorme schuld tot aan het verschijnen van Blauwe maandagen waardoor het tij keerde.