Oogst week 3

Nog zo’n prijswinnaar: Ben Lerner. Hij won met zijn romandebuut Vertrek van station Atocha de Believer Book Award. In Duitsland ontving hij in 2011 de Preis der Stadt Münster für Internationale Poesie.

In Waarom we poëzie haten gaat hij in op  de vraag waarom mensen een hekel hebben poëzie. Volgens hem is de haat voor poëzie onlosmakelijk verbonden met dichtkunst.
In dit persoonlijke essay neemt hij de haat voor de poëzie als vertrekpunt voor zijn verdediging van deze kunstvorm. ‘Gaandeweg vindt hij een verklaring voor de hooggestemde mislukking die aan ieder gedicht ten grondslag ligt: de impuls om de individuele ervaring in een tijdloze, gemeenschappelijke vorm te gieten.’

Dat is toch mooi gezegd.

Openhartig was hij, Erik Jan Harmens in zijn roman Hallo muur. Daarin schrijft hij over zijn alcoholverslaving, burn-out, echtscheiding en de dood van geliefden. Op het omslag stond: ‘verslag van een leven tot op de bodem’. Op het omslag van de nieuwe editie van dit boek maak je meteen kennis met Harmens’ stijl: Hallo Muur, ik ben Erik Jan Harmens, Dit is het verhaal dat ik je wil vertellen. Het gaat goed met me. Maar het ging een tijdje niet zo goed. Die donkerte ligt nu achter me, als een voorbije nacht.

Blijkbaar wil Harmens op voorhand de potentiële lezer vertellen wat hem of haar te wachten staat. Ook het omslag van zijn nieuwste roman Pauwl, licht een tipje van de sluier: ‘een roman over leven met autisme [en andere dingen die op zich niks met autisme te maken hebben]’.

De uitgever noemt Pauwl een geestige, realistische en hartverscheurende roman over een volwassen man met autisme. Als je Hallo muur gelezen hebt, kan je je hier wel iets bij voorstellen.