Oogst week 12

Colette (pseudoniem voor Sidonie Gabrielle Colette, 1873-1954) publiceerde zo’n dertig romans en verhalenbundels. Daarnaast schreef ze ook een imposante hoeveelheid journalistieke essays en recensies maar hield zich, anders dan haar collega’s Simone de Beauvoir, Marguerite Duras en Marguerite Yourcenar, verre van politiek. Door de volstrekt originele benadering van haar onderwerpen en haar beeldende, zinnelijke stijl is het werk van Colette tijdloos. Haar literaire status is in Frankrijk onbetwist, ze kreeg als eerste vrouw in Frankrijk een staatsbegrafenis. Kiki Coumans is jaren bezig geweest om dit zelfportret samen te stellen. Colette leidde een roerig (liefdes)leven, maar schreef ook mooi over haar wilde broers, haar mysterieuze zus en haar eigenzinnige moeder.
De teksten in dit deel van Privé-domein gaan over haar jeugd in een non-conformistisch gezin in een Frans plattelandsdorpje, haar liefdesleven, de Grote Oorlog, de relatie met haar moeder en de vele plekken die van betekenis zijn geweest in haar leven, met name de Provence en Parijs. Tezamen vormt het een rijk zelfportret. Een aanzienlijk deel van deze gebundelde teksten is nooit eerder in boekvorm verschenen. Dat is waar we benieuwd naar zijn, ongekende teksten van een bijzonder schrijfster. Waarbij je je kunt afvragen waarom het zo lang heeft geduurd eer er een Privé-Domein deel van Colette verscheen.

De vader van Remco Campert, Jan Campert (1902-1943) schreef van 1923 tot 1938 gedichten, recensies en verhalen voor Elsevier’s Geïllustreerd Maandschrift. Remco Campert (1929) schreef vanaf 1951 voor het weekblad Elsevier. Deze bijdragen van vader en zoon Campert, beiden dichter en schrijver, beiden betrokken bij de wereld zijn bijeengebracht in  Vader en zoon, zijn gebundeld door De Bezige Bij. Een bundel compleet met het verhaal van Elsevier-medewerker Elias van der Plicht over het ontstaan van het gedicht ‘De Achttien Dooden’. Ook het gedicht zelf, dat begint met de beroemde woorden ‘Een cel is maar twee meter lang en nauw twee meter breed’, is in de bundel afgedrukt. Evenals de portretten van de achttien vermoorde verzetsstrijders en stakers.

Het Lied der Achttien Dooden van Jan Campert groeide kort na zijn dood uit tot symbool van het verzet. De gedragen stijl van de vader contrasteert soms opvallend met de lichtvoetigheid van de zoon, al resoneren hun teksten vanwege de literaire precisie duidelijk met elkaar. Een bloemlezing van een eeuw schrijverschap van twee generaties Campert.